بررسی رابطه بین اخلاق فردی و دین داری بر نگرش فرار مالیاتی

اخلاق ، ضرورت و لازمه یک جامعه سالم است و به علت اثرهای مثبت آن در سطوح فردی، سازمانی و اجتماعی، همیشه توجه ها را به سوی خود جلب می کند تا به جهت حفظ و ارتقای سطح آن قدم برداشته شود همچنین منبع و سرچشمه ارزش های هر جامعه ای، دین و اعتقادات مذهبی است. داشتن باور و نگرش دینی و پیروی از آن، نیاز انسان ها بوده و این نیاز در همه دوره ها مطرح بوده است؛ بنابراین نگرش دینی فرآیند پاسخگویی آگاهانه و هوشمندانه انسان به ایدئولوژی و تعالیم مذهبی، مراسم و مناسک دینی متناسب با اعتقادات دینی خودشان است. در طی سالیان اخیر با توجه به پررنگ شدن نقش مالیات در بودجه عمومی کشور و افزایش درآمدهای دولت از مالیات، فرار مالیاتی به عنوان یک مسئله غیراخلاقی نمود بیشتری پیداکرده و توجه قانون گذاران و سیاست گذاران را بیش ازپیش به خود جلب نموده است. مهم ترین عامل به منظور کاهش سطح فرار مالیاتی تمرکز بر روی افزایش سطح اخلاق فردی و مسائل اعتقادی و مذهبی که در این پژوهش از آن به عنوان دین داری یاد می نماییم می باشد. پژوهش حاضر، با الهام از نظریه ی اخلاقی، تاثیرگذاری دو متغیر موثر در فرار مالیاتی یعنی اخلاق فردی و دین داری را بررسی نموده است. داده های این پژوهش با استفاده از اطلاعات پرسشنامه ای تکمیل شده توسط ۱۶۰ نفر از مودیان مالیاتی و حسابداران و مشاوران مالی به دست آمده است. پس از تجزیه وتحلیل های موردنیاز با نرم افزار Amoos مشخص گردید که دو متغیر اخلاق فردی و دین داری بر روی فرار مالیاتی اثری معنی دار و از نوع منفی دارد. بین متغیر دیدگاه نسبت به دولت با فرار مالیاتی رابطه ای یافت نگردید. همچنین نتایج پژوهش حاضر بر اساس اطلاعات جمعیت شناختی مربوط به ۱۶۰ نفر از مودیان نشان می دهد که فرار مالیاتی در مردان به صورت معناداری بیش تر از زنان بوده است ولی میزان تحصیلات و سن مودیان تاثیر معناداری بر فرار مالیاتی نداشته است.

کلیدواژه ها:

اخلاق فردی ، دین داری ، فرار مالیاتی