بررسی معیارهای مدیریت فضای سبز شهری در رسیدن به ارتقاء کیفیت زندگی شهری

فضاهای سبز شهری بعنوان جزء ضروری و لاینفک پیکره یگانه شهرها در متابویلسم آنها نقش اساسی را دارا می باشند که ۷ کمبود آنها می تواند اختلالات جدی در حیات شهرها بوجود آورد. از اهداف مقاله ارزیابی کیفی وتدوین نقش فضای سبز در بهبود زندگی شهروندان و ایجاد آرامش خاطر در آنهاست. فضاهای سبز شهری دارای بازدهی اجتماعی و اکولوژیکی هستند که مهم ترین اثر فضای سبز در شهرها، کارکردهای محیط زیستی، یا بازدهی اکولوژیکی آن هاست که شهرها را برای زیستن مساعد می سازد. در نهایت می توان گفت زندگی صنعتی امروزه با ماشینی شدن، ازدیاد جمعیت، شهرنشینی، اجبار به سکونت در آپارتمان ها، بشر را بیش از پیش به محیط زندگی اش متوقع ساخته است. اولزوما باید در اطراف خود فضاهایی داشته باشد، که بتواند برای اوقات فراغت و لحظات آرامش بخش و رهایی از زندگی ماشینی به آنجا پناه ببرد. در اکثر کشور ها ، فضای باز و سبز جزء لاینفک تصمیمات برنامه ریزی کاربری زمین به شمار می آیند. به طور کلی بازدهی فضاهای سبز شهری در سه گروه بازدهی اکولوژیک و محیط زیستی، بازدهی کالبدی – شهرسازی و بازدهی اجتماعی روانی قابل تقسیم بندی می باشد. در بررسی اثرات روانی، اجتماعی فضای سبز باید گفت که انسان ، در هر شرایطی روزانه به چند ساعت فضای ساکت و آرام نیاز دارد. که فضای سبز می تواند این فضا را تامین نماید. همچنین از مهمترین اثرهای فضای سبز در شهر ها، کارکرد زیست محیطی آنهاست که شهر ها را به عنوان زیست محیطی آنهاست که شهر ها را به عنوان محیط زیست جامعه انسانی معنی دار کرده است و با آثار سوء گسترش صنعت و کاربردی نادرست تکنولوژی مقابله کرده ، سبب افزایش کیفیت زیستی شهر ها می شود. همچنین به عنوان یکی از مباحث مهم و کاربدری در دیگر کشور ها تبدیل شده است به طوری که هر ساله مساحت زیادی از زمینهای شهری آنها به این کاربری بسیار مهم اختصاص داده می شود.

کلیدواژه ها:

مدیریت فضای سبز شهری ، توسعه پایدار ، ارتقاء کیفیت زندگی شهری