الگوهای کهن پایداری در معماری ایران (نمونه موردی شوادان)

به رغم مطرح شدن مباحث پایداری در دنیای متاخر، عملا تمامی این اصول توسط پیشینیان ما به کار گرفته شده اس ت. معماران پیشین ناگزیر از تکیه بر منابع طبیعی و انرژی های پاک بودند که پایان ناپذیرند. این بهره گیری از طبیعت در سطوح مختل ف ارتفاعی و از منابع گوناگون بوده است از مصادیق این امر شوادانها هستند. شوادان ها با بهره بردن از ظرفیت بالای حرارتی خاک ، فضایی مطبوع و دلنشین را در اقلیم هایی با گرمای طاقت فرسا موجب می شدند. ولی مرورزمان و استفاده نامناسب از پیشرفت های تکنولوژیک، منجر به فراموشی روشهای بومی و کاربرد نامحدود از انرژیهای فسیلی تجدیدناپذیر شد. مطالعه شوادانها و ویژگیهای آنها از یکسو و مقایسه آن با اصول پایداری از سوی دیگر، آنها را به عنوان الگویی کهن در معماری پایدار و مدیریت انرژی قرار میدهد. بدیهی است که همسویی این فضاها با اصول معماری پایدار نمی تواند تصادفی و اتفاقی باش د. لذا پژوهش پیش رو به الگوهای پایداری در شوادانها اشاره دارد. پژوهش با مطالعه کیفی صورت گرفته و ابزار گرداوری داد هها مشاهدات عینی، برداشت میدانی شوادانها و مطالعه منابع مکتوب، اسناد و مدارک می باشد

کلیدواژه ها:

شوادان ، معماری پایدار ، بومی ، ایران ، اقلیم ، الگوی پایداری