مقایسه ی اثربخشی یادگیری خود تنظیم و درمان دارویی در کاهش نشانگان اختلال کاستی توجه/بیش فعالی دانش آموزان

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه­ی اثربخشی یادگیری خودتنظیم و درمان دارویی  بر کاهش نشانگان اختلال کاستی توجه/بیش­فعالی است. روش پژوهش، شبه­آزمایشی از نوع پیش­آزمون-پس­آزمون با گروه گواه است. جامعه آماری کلیه کودکان ۱۰ تا ۱۲ ساله که از بهار تا پایان تابستان ۱۳۹۵به یکی از مراکز درمانی شهر ساری مراجعه نموده و تشخیص اختلال کاستی توجه/ بیش­فعالی دریافت کرده­اند. تعداد ۳۰ دختر و پسر از این کودکان با در نظر گرفتن ملاک­های ورود و خروج انتخاب، و به طور تصادفی به سه گروه ۱۰ نفری تقسیم شده­اند. این افراد به تصادف در یکی از گروه­های دارودرمانی، یادگیری خودتنظیم و گروه گواه به کارگماری شده­اند. برای جمع­آوری داده­ها ازآزمون کانرز والدین به صورت پیش­آزمون و پس­آزمون و از آزمون ریون برای سنجش هوش استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده­ها با استفاده از کواریانس در SPSS.۲۱ اجرا گردید. یافته­ها نشان می­دهد مداخله یادگیری خودتنظیم به اندازه دارودرمانی(۰۰۱/۰P<) اثربخش است. اما بین دو روش مداخله تفاوت معنی­داری(۰۵/۰P>) وجود نداشت. بنابراین، می­توان نتیجه گرفت به کارگیری فنون و تکنیک­های یادگیری خودتنظیم به اندازه دارو درمانی(داروی میتل­فینیدیت) در کاهش علائم اختلال کاستی توجه/بیش فعالی اثر بخش است و می­توان از آن برای درمان استفاده کرد. ضمن آن­که این درمان روان­شناختی، اثرات جانبی دارودرمانی را ندارد.

کلیدواژه ها:

اختلال کاستی توجه/بیش فعالی ، یادگیری خودتنظیم ، دارودرمانی