مکانیزم مولکولی سازگاری میتوکندریایی به ورزش: مروری بر بیوژنز میتوکندریایی

بیوژنز میتوکندریایی فرایندی است که طی آن سلول ها حجم و تعداد میتوکندری ها را به دنبال استرس سلولی و یا در پاسخ به محرک های محیطی از جمله ورزش افزایش می دهند. این فرایند در کنترل متابولیسم سلولی، هدایت سیکنال ها و تنظیم تولید گونه های اکسیژن فعال دخالت دارد. تغییر در بیوژنز میتوکندریایی با سوء عملکرد میتوکندریایی و استرس اکسیداتیو مرتبط ا ست که خود عامل طیف و سیعی از بیماری ها از جمله بیماری های متابولیکی، نورودژنراتیو و فرایند پیری محسوب می شوند. فعالیت ورزشی به عنوان یک محرک موثر در بیوژنز میتوکندریایی و در عین حال افزایش ظرفیت هوازی و کاهش استرس اکسیداتیو شناحته شده است که از طریق افزایش بیان پروتئین ها و آنزیم های دخیل در تنظیم بیوژنز میتوکندریایی و اثراتی که بر فعال سازی مسیرهای سیگنالینگ دارد سبب افزایش محتوای میتوکندریایی، ارتقاء عملکرد میتوکندریایی و بهبود شرایط بیماری ها می گردد. مقاله مروری حاضر با مطالعه فاکتورهای تنظیم کننده بیوژنز میتوکندریایی و مسیرهای سیگنالینگ این فاکتورها به بررسی چگونگی تاثیر فعالیت ورزشی بر بیان ژن های دخیل در تنظیم بیوژنز میتوکندریایی پرداخته است همچنین بیماری های متاثر از نقص بیوژنز میتوکندریایی و پتانسیل ورزش در کاهش نارسایی میتوکندریایی وابسته به بیماری ها مورد بررسی قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

بیوژنز میتوکندریایی ، ورزش ، سوءعملکرد میتوکندریایی ، AMPK ، PGC-۱