تاثیر عوامل کیفی محیط بر کاهش اختلال رفتاری در کودکان ۷-۵ سال

در سال های اخیر، جمعیت قابل توجه کودکان در ایران، سبب توجه ویژه ای به مسئله آموزش و فضاهای آموزشی کودکان شده است. متاسفانه در ایران، اکثر دبستان ها و مهد کودک ها در فضاهای فاقد طراحی مناسب و یا در فضاهایی با کاربری غیر آموزشی تاسیس می شوند. هدف از تحقیق حاضر، بررسی برخی از اصول طراحی فضاهای ویژه کودکان با تاکید بر بهره گیری از قابلیت های محیطی موثر بر رفتار کودکان و رویکرد کاهش اختلالات رفتاری در آنان است. جامعه آماری، از نوع در دسترس و شامل کودکان پیش دبستانی سنین ۵ تا ۷ ساله در یکی از مهد کودک های شهر تهران است. روش نمونه گیری از نوع تصادفی ساده است که از طریق آن تعداد ۳۰ کودک انتخاب شده و به ۲ گروه ۱۵ نفری آزمایش و گواه تقسیم شدند. روش تحقیق به کار گرفته شده، نیمه آزمایشی و از نوع طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه و آزمایش بود. برای تحلیل آماری داده ها از تحلیل کواریانس (ANCOVA) استفاده شده است.بر اساس نتایج به دست آمده، می توان بیان کرد نورگیری طبیعی و مناسب فضا، ایجاد ارتباط دیداری و شنیداری با محیط خارج از فضای مهدکودک و پیش دبستانی، همچنین ارتباط با فضای سبز و باز و انجام بازی های گروهی و هدفمند در فضای باز، بر کاهش نشانگان اختلالات رفتاری در کودکان تاثیر دارد. با به کارگیری نتایج حاصل از پژوهش حاضر، می توان اذعان داشت عوامل کیفی کالبدی محیط های آموزشی، می تواند بر رفتار کودکان تاثیرگذار باشد.

کلیدواژه ها:

Behavioral disorder in children ، Natural light ، Natural and green space ، Visual and aural communication ، Play spaces ، اختلالات رفتاری کودکان ، نور طبیعی ، محیط طبیعی و سبز ، ارتباط بصری و شنیداری ، فضای بازی