مقایسه تنظیم راهبردهای هیجانی، سبک خوشبینی و میزان تاب آوری در افراد با و بدون فکر خودکشی در شهر دامغان

هدف پژوهش حاضر مقایسه تنظیم راهبردهای هیجانی، سبک خوشبینی و میزان تاب آوری در افراد با و بدون فکر خودکشی در شهر دامغان بود. طرح پژوهش، توصیفی از نوع علی-مقایسه ای و برحسب نوع استفاده از نتایج کاربردی است. جامعه آماری شامل افراد با و بدون فکر خودکشی۴۰-۲۰ سال در نیمه دوم سال ۱۳۹۹ و نیمه اول سال ۱۴۰۰ در شهر دامغان است. که از بین آنها نمونه ای به حجم ۱۲۰ نفر با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شد ۶۰) نفر از افراد دارای فکر خودکشی و ۶۰ نفر از افراد بدون فکر خودکشی). اطلاعات با استفاده از پرسشنامه های تنظیم شناختی هیجان کارنفسکی و کرایج (۲۰۰۶)، پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) و پرسشنامه خوش بینی شییر و همکاران((۱۹۹۴ گردآوری شد. داده ها با استفاده از مدل پارامتریک آمار توصیفی شامل بررسی میانگین، انحراف معیار و آزمون لوین آزمون کلموگروف-اسمیرنف و تحلیل مانوا تحلیل شدند. یافته های پژوهش نشان داد بین دو گروه افراد با و بدون فکر خودکشی در تنظیم راهبرد های هیجانی و میزان تاب آوری تفاوت معناداری وجود دارد ولی در خوش بینی تفاوت معناداری وجود ندارد.

کلیدواژه ها:

تنظیم راهبردهای هیجانی ، سبک خوشبینی ، میزان تاب آوری و افکار خودکشی