نقش مدیریت فضاهای شهری در کاهش اسیب های اجتماعی

شهر نشینی در ایران تا اواخر سده ی گذشته رشد بسیار کند و تدریجی داشته ولی از اوایل قرن اخیر با رشد شتابان همراه شده است، اگرچه بسیاری رشد شهرنشینی را یکی از شاخص های توسعه ی اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی می دانند ولی همه می دانیم که شهرنشینی شتابان، مسائل، اسیب ها و ناهنجاری های شهری را به واسطه ی عدم تعادل بین امکانات و جمعیت شهری به وجود اورده است و به خاطر نسبت کم آن با توسعه و فقدان مدیریت نوین شهری، ناموزونی های شدیدی را در سازمان فضایی شهر ها ایجاد کرده است. شهر منبع مهم توسعه است و جایگاه مدیریت شهری درروند توسعه شهر ورفع چالشها ومسائل شهری به خصوص مسائل اجتماعی که ریشه دربسیاری مسائل دیگر دارد بسیار مهم وتعیین کننده است، یکی ازدغدغه های مدیریت شهری چالشهای ناشی از آسیب های شهری، تنوع وافزایش آن، تاثیر آن در بی نظمی اجتماعی و برهم زدن سلامت اجتماعی شهر و شهروندان است، بنابر این مدیریت شهری، باید در مسیر قانونمند وپایدار ودر جهت رفع چالش های اجتماعی مورد توجه قرار گیرد. هدف از این تحقیق شناسایی نقش مدیریت فضاهای شهری در کاهش اسیب های اجتماعی ، ساماندهی فضای شهر و هدایت ان به سوی یک نظم فضایی منطبق با الزامات جغرافیایی آن است و با اتخاذ سیاست پیشگیری از جرم می تواند نقش بسزایی در این مورد داشته باشد. سوال اصلی این تحقیق این است که ایا مدیریت فضای شهری به عنوان راهکار پایه ای، می تواند اثرات تعیین کننده ای بر کاهش رفتارهای ناهنجار و تعدیل اسیب های اجتماعی در شهر ها بر جای گذارد، این تحقیق از نوع توصیفی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای است که نقش مدیریت فضای شهری را در شکل گیری الگوهای فضایی اسیب های اجتماعی شهر ها حاشیه نشینی، مهاجرت ،بزهکاری، اعتیاد و کودکان کار مورد مطالعه و تحلیل قرار می دهد. یافته ها نشان میدهد که مدیریت نا کار آمد در بستر فضائی جغرافیایی شهر و ساختار های کالبدی و کارکردی بارگذاری شده در ان، در دامنه و انتشار فضائی آسیب های اجتماعی اثر تعیین کننده دارد .ایجاد تغییرات در طراحی و برنامه ریزی مناسب مکانی، محیط را در برابر جرایم وآسیب های اجتماعی مقاوم نموده و با ازبین بردن فرصت های مجرمانه درشهرها موجب کاهش جرایم می گردد.

کلیدواژه ها:

آسیب های اجتماعی ، مدیریت شهری ، فضاهای شهری