بررسی تاثیر بافت اقلیمی ایران بر بافت روی بوم نقاشان معاصر ایران (پرویز کلانتری، غلامحسین نامی و مارکورگرگوریان)

حضور نقاشی، که به نوعی بازتابی است از زندگی بشر، به دوره های اولیه ی پیدایش انسان در گستره های مختلف فرهنگی بازمی گردد. از زمانی که انسان از تصاویر برای بیان احساسات یا برای ارتباط با دیگران استفاده می کرد، محیط زیست طبیعی او نیز به عنوان موضوعی ثابت در نگاره ها و ترسیم ها منعکس شد. به همین دلیل تقریبا در همه جا، ازجمله در غار نگاره ها و سنگ نبشته های بسیار کهن مثل غار نگارهای لاسکو در فرانسه، می توان اطلاعات گوناگونی را درباره ی آب وهوا و اقلیم مشاهده کرد. این آثار تغییرات اقلیمی مکانی را که نقاشی در آن خلق شده نسبت به وضعیت کنونی شان آشکار می کنند. مثلا نگاره های موسوم به “شناگران در صحرا“، در صحرای جلف کبیر در جنوب مصر، آشکارا نشان می دهد این بخش از صحرا سرسبز و مرطوب بوده. همین طور حکاکی های یافت شده در شمال غربی سودان (مربوط به ۵ تا ۷ هزار سال قبل از میلاد) گله های گاو را در محلی نشان می دهد که اکنون بیابانی خشک است: نشانه ای بارز از تغییرات اقلیمی در سال های اخیر مطالعات بسیاری برای اعتبارسنجی نقاشی های تاریخی صورت گرفته که امکان استناد به آن ها را، به عنوان مرجعی برای بررسی و استخراج اطلاعات اقلیمی، مورد تایید قرار داده است. در این پژوهش مطالعه اجمالی بر معنای اقلیم شناسی، چگونگی شناخت و تاثیر آن بر رفتار و سلامت انسان انجام و سپس معرفی، تحلیل و بررسی آثار نقاشان معاصر مارکوگریگوریان، پرویز کلانتری، غلامحسین نامی و اقلیم شناسی محل سکونتشان در ایران صورت گرفته و در پایان به تاثیر اقلیم ایران بر خلق آثار هنری این هنرمندان اشاره شود.

کلیدواژه ها:

ایران ، بافت اقلیمی ، بافت بوم ، نقاش معاصر.