نقش مصالح هوشمند در خلق معماری تعاملی(نمونه موردی بناهای هوشمند شهر تهران)

معماری تعاملی، معماری است که می تواند با کاربر خود یک تعامل با گفتمان دو سویه را ایجاد نماید و خود را با توجه به نیازهای فردی یا محیطی هماهنگ سازد. در روزگار ما، جمعیت رو به افزایش و زندگی شهری، همراه با مصرف بی رویه انرژی و آلودگی های ناشی از فعالیت های انسان، معضلی بزرگ در حفظ طبیعت است . به نظر می رسد می توان با بهره گیری از معماری تعاملی و پایدار با رویکردی به گذشته معماری که جوابگوی نیازهای مادی، معنوی و فرهنگی ساکنان خود بوده، سعی در همراهی با طبیعت داشت. و به جای غلبه بر طبیعت و استفاده از انرژی های تجدید پذیر به جای سوخت های فسیلی از نابودی منابع طبیعی و آلودگی محیط زیست جلوگیری کرد. پیش بینی و آینده نگری همواره موردتوجه مهندسان و پژوهشگرانی بوده است که به تحقق و تولید ابزارهایی برای استفاده از آن ها در آینده می پردازند. با مرور تاریخ معماری قرن گذشته درزمینه آینده نگری، خواهیم دید که این آینده عموما به وسیله مصالح و تکنولوژی هایی که در دوران ساخته خواهد شد، تعریف می گردد. این پژوهش باهدف بررسی سهم عاملی خصوصیات مصالح هوشمند صورت پذیرفته است روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و بهره گیری از نرم افزار SPSS و تحلیل با آماره استنباطی صورت گرفته است. حجم نمونه با استفاده از جدول مورگان انتخاب می شود. نتایج نشان می دهد که با توجه به نتایج به دست آمده، مشخص گردید که ضریب همبستگی بین متغیرهای فضای تعاملی و خصوصیات مصالح هوشمند به میزان قابل توجهی بالاست(بالای۰.۷) و می توان با تعریف یکی دیگری را نیز تبیین نمود. بیشترین میزان همبستگی بین دما و اندازه مکان با میزان (۰.۹۳۸) است و کمترین بین تبدیل انرژی و بدن فشار است.

کلیدواژه ها:

معماری تعاملی ، مصالح هوشمند ، بناهای هوشمند ، شهر تهران