خودکارآمدی و تعلق خاطر کارکنان شهرداری تهران در بهبود مدیریت شهری

خودکارآمدی، جزء اصلی نظریه شناختی- اجتماعی می باشد که به باورها و قضاوت های فرد در خصوص توانایی های خود در انجام وظایف و مسئولیت ها اشاره دارد. خودکارآمدی، جزء اصلی نظریه شناختی-اجتماعی می باشد که به باورها و قضاوت های فرد در خصوص توانایی های خود در انجام وظایف و مسئولیت ها اشاره دارد. بر اساس تحقیق حاضر، کیفیت زندگی کاری به عنوان متغییر مستقل و خودکارآمدی و تعلق سازمانی به عنوان متغییر وابسته در نظر گرفته شده اند. از طرفی، تعلق سازمانی را میتوان به پیوند و وابستگی افراد به سازمان تعریف نمود که در آن احساس درگیر بودن شغلی، وفاداری و باور به ارزشهای سازمانی جای دارد. در تعلق سازمانی سه مرحله وجود دارد: پذیرفتن، همانند شدن و درونی کردن. در ابتدا یک عنصر سازمان از راه پذیرفتن نفوذ دیگران بر خود به یک رابطه خشنودی بخش دست مییابد و خویشتن را برجسته میسازد. در این مرحله، فرد از تعلق به سازمان احساس سربلندی میکند. در مراحل بعد، عضو سازمان درمییابد که ارزشهای سازمان به گونهای درونی و ذاتی او را خشنود و راضی میسازد و با ارزشهای وی سازگار و همانند است و هر گاه تعلق سازمانی به گونه ای که گفته شد، به مرحله نهایی برسد، آن گاه عضو سازمانی در شمار کسانی قرار میگیرد که به آنان اعتماد فراوان میشود و آنان در راه پاسداری و محافظت از سازمان تعلل نخواهند کرد و این بهبود مدیریت در منابع انسانی را در پی خواهدداشت . در این مقاله به نقش خودکارآمدی و تعلق خاطر کارکنان شهرداری تهران در بهبود مدیریت شهری به روش مروری و توصیفی خواهیم پرداخت.

کلیدواژه ها:

مدیریت شهری ، خودکارآمدی ، تعلق سازمانی.