ایجاد امنیت اجتماعی با برنامه ریزی شهری موثر در مدیریت شهری

روند برنامه ریزی شهری در ایران در طی زمان به همراه تحولاتی که در روند شهر نشینی صورت گرفته ، فراز ونشیب های بسیاری را پشت سر نهاده است .در دوره باستان به تدریج با پیشرفت تمدن و بالا رفتن سطح تکنیکو فرهنگ ، تک بناها و مجموعه های زیستی تبدیل به شهرهای بزرگی شدند که دارای طرحها، نقشه ها،تاسیسات و اجزای حساب شده ای بوده اند. روند برنامه ریزی شهری از نظر کمی و کیفی در زمان ساسانیان به اوج خود رسید . یکی از محورهای اصلی برنامه ریزی شهری برنامه ریزی کاربری زمین است که به همراه برنامه ریزی شبکه ارتباطی، فضای سبز و باز ،تاسیسات و غیره استخوان بندی اصلی شهر و نحوه توسعه آتی آن را مشخص می کند. نحوه رویکرد و چگونگی برنامه ریزی کاربری اراضی نه تنها نقض اساسی در کیفیت و کارایی برنامه جامع شهری خواهد داشت ،بلکه اساس نظام توزیع فعالیتها ، خدمات و سهم سرانه ها را تعیین می کند،بدیهی است موضوع اصلی در برنامه ریزی کاربری اراضی، نحوه تخصیص زمین به کاربری های مختلف و هماهنگ کردن آنها با یکدیگر است که به عنوان برآورد نیازهای فضایی تلقی می گردد .زمین ،بستر اصلی تمامی فعالیت های شهروندان است. عاملی که در شهرها به خصوص شهرهای بزرگ محدود و کمیاب است، اما نیاز و تقاضا برای آن برای تامین سکونتگاه های انسانی، حمل و نقل، فضاهای آموزشی ،تجاری، درمانی،صنعتی،گذران اوقات فراغت و تمامی فعالیت های بشر با افزایش روزافزون جمعیت در حال افزایش است .فرایند برنامه ریزی شهری و منطقه ای در سالهای اخیر به طور فزاینده پیچیده شده است دلایل این پیچیدگی به واسطه مشارکت فعال و پوبایی روبه افزایش مردم است .

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی شهری ، امنیت اجتماعی ، مدیریت شهری