معناشناسی در معماری از منظر نشانه شناسی فرهنگی

هدف نشانه شناسی، نه رمزگشایی جهان است و نه تدوین دلالت های مختلفی که به اشیاء، موقعیتها و پدیده های طبیعی میدهیم. پرداختن به این عرصه ها کار قوم شناس، مردم شناس، جامعه شناس، روانشناس و یافیلسوف است. نشانه شناسی سعی دارد تا به دسته بندی های مختلفی برای نشانه ها دست یابد و گونه های مختلف نشانه ها را ازنظر ویژگی و قوانین فراخور سازمانبندی و فرآیندهای خاص مشخص کند و راهگشای شناخت معنا یا معناهای اثر باشد. در این راستا مطالعه ی آثار و عملکردهای مکانی و فضایی به عنوان بخشی ازرفتارهای انسان در مطالعات نشانه شناختی امروزی کاربرد دارد. این آثار انسان ساخت حاوی اطلاعات ومعانی است که موضوع بحث دانش نشانه شناسی است. ازآنجا که معماری به مثابه ی یک واحد فرهنگی را نشان دهد؛ چون این « انسان » منعکس کننده فرهنگ حاکم بر آن است، میتواند معانی موردنظر خالق اثر یاآثار به عنوان واقعیتهای خارجی و عینی در ارتباط با حقیقت درونی و باطنی هستند و از طریق آنها میتوان معنای موردنظر را کشف و تفسیر کرد. ازاینرو نشانه شناسی معماری یکی از راههای فهم و کشف معنا در موردبررسی و مطالعه قرار « بافت » یا « زمینه » و « متن » محیط زندگی انسان است، بنابراین معماری به مثابه ی یک میگیرد؛ و نحوه ی دلالت نشانه ها و معانی موجود در آن مورد واکاوی قرار میگیرد. بنابراین، این پژوهش به دنبال آن است که با استفاده از روش توصیفی وتحلیلی وبه کمک دانش و روش نشانه شناسی، مدلی برای کشف معنا و محتوای متنی به عنوان معماری را تدوین نماید.

کلیدواژه ها:

معنا ، معناشناسی ، معماری ، نشانه شناسی ، نشانه شناسی فرهنگی