بررسی تاثیر تمرین مقاومتی درونگرا و برونگرا بر روی سرعت هدایت پتانسیل عمل تارهای عضلانی عضله چهار سر ران

هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر ۸ هفته تمرین مقاومتی درونگرا و برونگرا روی سرعت هدایت پتانسیل عمل تارهای عضلانی عضله چهار سر ران بود. روش شناسی: ۳۰ نفر از پسر غیرفعال (سن: ۱/۲±۳/۲۲ سال؛ وزن:۶/۸±۳/۷۱ کیلوگرم و قد: ۱/۰±۷۶/۱ متر) برای این پژوهش انتخاب شدند. آزمودنی­ ها به­ صورت تصادفی به دو گروه تمرین درونگرا (۱۵ نفر) و تمرین برونگرا (۱۵ نفر) تقسیم شدند. حداکثر انقباض ارادی (MVC) و سیگنال­ الکترومیوگرافی سطحی قبل و بعد از هشت هفته تمرین برونگرا و درونگرا با شدت ۸۰ درصد یک تکرار بیشینه، از عضله چهار سر ران ثبت گردید. برای تجزیه تحلیل داده­ ها از تجزیه تحلیل واریانس چند طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که MVC اکستنشن زانو بعد از هشت هفته تمرینات مقاومتی درونگرا و مقاومتی برونگرا به ­طور معناداری افزایش یافت (۰۰۱/۰=P). همچنین میزان افزایش در فرکانس توان میانه و سرعت هدایت پتانسیل عمل تارهای عضلانی بعد از هشت هفته تمرینات مقاومتی برونگرا به طور معناداری بزرگتر از میزان افزایش آن بعد از تمرینات مقاومتی درونگرا بود (۰۵/۰˂P). نتیجه گیری: در مجموع افزایش بزرگتر در حداکثر انقباض ارادی اکستنشن زانو همراه با افزایش در فرکانس توان میانه و سرعت هدایت پتانسیل عمل تارهای عضلانی بعد از تمرینات مقاومتی برونگرا، بیانگر سازگاری بهتر و فراخوانی بیشتر تارهای عضلانی تند انقباض در اثر تمرینات مقاومتی برونگرا می­ باشد.

کلیدواژه ها:

تمرین درونگرا ، تمرین برونگرا ، سرعت هدایت پتانسیل عمل ، حداکثر انقباض ارادی