سازگاری و هویت مکانی مهاجران: روابط و تعدیل گرها (مطالعه موردی: مهاجران ساکن شهر اصفهان)

مهاجرت با هر قصد و هدفی که انجام شود، یک فرایند و مستلزم گذراندن مراحل خاصی است که سازگاری با محیط و جامعه­ی مقصد، یکی از مهم­ترین این مراحل است. در فرایند سازگاری، الگوهای رفتاری مهاجران دستخوش تغییراتی می­شود و جنبه­های مهمی از هویت شخصی آنها تحت تاثیر قرار می­گیرد. تبیین میزان و نحوه­ی سازگاری مهاجران با شرایط محیط جدید می­تواند در توضیح بسیاری از پدیده­های مرتبط با مهاجرت موثر واقع شود. نظر به اهمیت موضوع، پژوهش حاضر با مطالعه نمونه­ای متشکل از ۳۸۵ نفر از مهاجران ساکن کلان­شهر اصفهان و با تحلیل داده­های گردآوری شده از طریق پرسشنامه، به بررسی اثر ابعاد مختلف سازگاری بر هویت مکانی پرداخته و اثر تعدیل­گری برخی متغیرها را آزمون نموده است. تحلیل داده­ها با استفاده از آزمون­های آماری مختلف و بهره­گیری از نرم­افزار SPSS و افزونه­ی Process صورت گرفته است. یافته­های پژوهش نشان می­دهد که مقدار میانگین متغیر هویت مکانی و ابعاد سه­گانه سازگاری شامل سازگاری روانی، اجتماعی و محیطی بالاتر از حد متوسط می­باشد. نتایج همچنین نشان داد سازگاری بر هویت مکانی اثر مثبت و معناداری دارد و حدود ۵۲ درصد از واریانس هویت مکانی، توسط واریانس سازگاری روانی، محیطی و اجتماعی تبیین می­شود. بر اساس نتایج، متغیرهای تحصیلات و مدت اقامت در رابطه بین سازگاری محیطی و هویت مکانی مهاجران به عنوان تعدیل­گر نقش ایفا می­کنند. این در حالی است که نقش تعدیل­گری متغیرهای جنس، سن و مبدا استانی مهاجرت در رابطه میان ابعاد مختلف سازگاری و هویت مکانی مهاجران تایید نشد.

کلیدواژه ها:

مهاجرت ، سازگاری ، هویت مکانی ، کلان شهر اصفهان