بررسی مقایسه ای تاثیر میزان خشم نسبت به خود بر فعالیت بدنی و خود درماندگی (انزوای اجتماعی) در بین افراد مبتلا به بیماری سرطان و سالم

زمینه مسئله استفاده مناسب هیجانات برای افزایش فعالیت بدنی و ارتباط اجتماعی ضروری است. سرطانی ها، ممکن است خشم نسبت به خود تجربه کنند که بر روابط اجتماعی و فعالیت بدنی اثر میگذارد؛ هدف اصلی بررسی مقایسه ای خشم نسبت به خود بر فعالیت بدنی و انزوای اجتماعی بین سرطانی و سالم بود؛ روش، پژوهش از نوع توصیفی-همبستگی و نمونه آماری ۶۶ نفر از ساکنین شهرستان رفسنجان بود و شیوه نمونه گیری در دسترس . پرسشنامه های خشم صفت-حالت اسپیلبرگر، فعالیت بدنی بک و پرسشنامه استاندارد سنجش انزوای اجتماعی اجرا شد؛ یافته ها، خشم نسبت به خود پیش بینی کننده فعالیت بدنی سرطانی نبود، (p>۰۵ .۰)، اما در غیر سرطانی پیش بینی کننده معنادار بود (p <۰۵ .۰)و متغیر خشم نسبت به خود پیش بینی کننده معنادار انزوای اجتماعی در گروه ها نبود، (p>۰۵ .۰)؛ نتیجه گیری ها، میزان خشم غیر سرطانی نسبت به سرطانی بیشتر و بر میزان فعالیت بدنی نیز معنادار بود. بین انزوای اجتماعی و خشم در سرطانی و غیر سرطانی ارتباط معنادار نبود لذا خشم بر میزان ارتباط اجتماعی تاثیر نداشته.

کلیدواژه ها:

خشم نسبت به خود ، فعالیت بدنی ، خوددرماندگی ، انزوای اجتماعی ، افراد سرطانی ، افراد غیر سرطانی.