نقش میانجی انعطاف پذیری روانشناختی در رابطه بین کیفیت زندگی و سلامت روان دانشجویان

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه ساختاری سلامت روان و کیفیت زندگی در دانشجویان با نقش میانجی انعطاف پذیری روان شناختی انجام گرفت. روش: روش اجرای این پژوهش توصیفی (غیرآزمایشی) و طرح پژوهش، همبستگی و از نوع معادلات ساختاری بود. کلیه دانشجویان دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکزی شهر تهران درسال تحصیلی ۹۹-۱۴۰۰ به تعداد ۳۷۰۰ نفر، جامعه آماری این پژوهش را تشکیل میدادند. روش نمونه گیری، دردسترس بود و ۲۰۱ نفر به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات از مقیاس سلامت عمومی گلدبرگ (۱۹۸۷)، مقیاس کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت (۱۹۹۶) و مقیاس نسخه دوم پرسشنامه پرسشنامه پذیرش و عمل بوند (۲۰۰۷) استفاده شد. در مطالعه حاضر، به منظور آزمون روابط ساختاری بین سلامت روان، کیفیت زندگی و انعطاف پذیری روان شناختی از روش آماری مدلیابی معادلات ساختاری و برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از نرم افزار Amos استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که کیفیت زندگی بر انعطاف پذیری روان شناختی اثر مستقیم دارد و انعطاف پذیری روان شناختی بالا نیز برکاهش نشانه های آسیب روانی و افزایش سلامت عمومی اثر مستقیم میگذارد. همچنین کیفیت زندگی با واسطه ی انعطاف پذیری روانشناختی بر روی سلامت عمومی اثر غیر مستقیم میگذارد. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر از نقش میانجی انعطاف پذیری روان شناختی در رابطه ساختاری کیفیت زندگی و سلامت روان دانشجویان حمایت میکند.

کلیدواژه ها:

سلامت روان ، کیفیت زندگی ، انعطاف پذیری روان شناختی ، دانشجویان