اثر جاذب های آلی و معدنی آفلاتوکسین B۱ بر قابلیت هضم و متغیرهای تخمیری شکمبه در شرایط برون تنی

مایکوتوکسین ها، متابولیت های تولید شده توسط قارچ ها هستند که باعث بروز مسمومیت در حیوانات و انسان می شوند. از مهم ترین مایکوتوکسین ها، آفلاتوکسین ها هستند که یکی از روش های موثر برای مقابله با مسمومیت ناشی از آنها، استفاده از جاذب های سموم قارچی می باشد. هدف از این مطالعه، مقایسه توانایی جاذب های مختلف بنتونیت تجاری، بنتونیت فعال، کربن فعال، مخمر و فرم های ترکیبی بنتونیت+کربن فعال+مخمر به میزان (۱ درصد جیره)، در جذب آفلاتوکسینB۱ در سطح ۵/۰ پی پی ام در شرایط برون تنی و تاثیر آنها بر قابلیت هضم و فرآسنجه های تخمیری شکمبه بود. افزودن جاذب های فوق به محیط کشت حاوی آفلاتوکسین B۱ پس از گذشت ۷۲ ساعت انکوباسیون، به طور معنی داری سبب افزایش قابلیت هضم ماده خشک نسبت به تیمار شاهد شد. فرآسنجه های تخمیری شکمبه از جمله نرخ و مقدار تولید گاز ، میزان pH مایع شکمبه و همچنین پارامترهای تخمینی از تولید گاز نیز در تیمارهای حاوی جاذب به طور معنی داری بهبود یافت. در رابطه با افزایش داده های حاصل از قابلیت هضم، فرآسنجه های تولید گاز، افزایش pH و پارامترهای برآورد شده از تولید گاز استفاده از بنتونیت نسبت به سایر جاذب ها موثرتر واقع شد. در خصوص تغییرات نیتروژن آمونیاکی افزودن جاذب های مختلف اثر کاهنده ای نسبت به تیمار شاهد داشت. به طور کلی می توان نتیجه گرفت که در مقایسه بین جاذب های مختلف، بنتونیت بیشترین تاثیر را در بهبود قابلیت هضم و متغیر های تخمیری شکمبه در شرایط برون تنی داشت.

کلیدواژه ها:

آفلاتوکسین ، برون تنی ، بنتونیت ، کربن فعال ، مخمر