بررسی تاثیر اقدامات منابع انسانی بر تمایل به ترک خدمت کارکنان از طریق درگیری شغلی در سازمان های دولتی شهر تهران

موضوع ترک خدمت کارکنان، مشکلی است که سازمان ها از دیرباز به آن پرداخته اند. ترک خدمت کارکنان، فرآیندی است که می تواند در هر سازمانی اتفاق بیفتد و از چند روز تا چند سال به طول انجامد. تمایل به ترک خدمت از مراحل مقدماتی ترک خدمت واقعی است و این مساله باعث شده است که در سال های اخیر، اقدامات گوناگون مدیریت منابع انسانی مورد توجه قرار گیرد. هدف اصلی این پژوهش، بررسی تاثیر اقدامات منابع انسانی (مدیریت کارراهه، تناسب فرد شغل، جبران خدمات، ارزیابی عملکرد، کنترل شغلی) بر تمایل به ترک خدمت و نقش متغیر میانجی درگیری شغلی است. جامعه آماری در این پژوهش، شامل کارکنان سازمان های دولتی شهر تهران است. روش پژوهش از نوع توصیفی، کاربردی، علی و میدانی است و برای جمع آوری داده های موردنیاز، پرسش نامه ای بر اساس مبانی نظری با تعداد ۵۷ پرسش تهیه شده است. برای تجزیه وتحلیل داده ها از تکنیک های آماری تحلیل مسیر و رگرسیون چندگانه استفاده شده است. یافته ها نشان داد که اقدامات منابع انسانی بر درگیری شغلی تاثیر دارد و از طریق آن نیز بر تمایل به ترک خدمت تاثیرگذار است.

کلیدواژه ها:

turnover intention ، Job engagement ، HR practices (Career management ، person-job fit ، compensation ، performance appraisal ، job control). ، تمایل به ترک خدمت ، درگیری شغلی ، اقدامات منابع انسانی ، مدیریت کارراهه ، تناسب فرد شغل ، جبران خدمات ، ارزیابی عملکرد ، کنترل شغلی.