نقش مفهوم تغییر در محیط زیست پایدار

پایداری محیط زیستی، نوعی پاسخ به تغییر محیط در ارتباط مستقیم با انسان است. همه چیز در کره زمین از جمله انسان و محیطزیست در حال حرکت و تغییر هستند. مدیریت توسعه برای واکنش به تغییر و شکل دهی آن به روشهای حفظ و ایجاد توابع بنیادی،ساختارها، هویتها و بازخوردهای مشابه در سامانه محیط زیستی، تفکر تاب آوری را در معادله برنامه ریزی پایداری توصیه می کند.جوامع بشری در پاسخ به تغییر شرایط محیط زیست، ظرفیت هایی از سازگاری را نشان دادهاند. حفظ پاسخ های متقابل به تغییر شرایطمحیط زیست، بهعنوان یک رویکرد متداول، تمایل دارد تا بر کشف برنامه های نظاممند محیط زیست متمرکز شود. برای کوتاه مدت،یک برنامه ممکن است راه حل مورد انتظار را فراهم کند؛ با اینحال، سرعت تغییرات توسط انسان و شیوه توسعه گسترده اقتصادینشان میدهد که برنامه های کوتاه مدت دیگر راهبردی قابل اعتماد نیستند. ماهیت فراگیر اثر انسانی و تعهد غیرقابل جبران منابع موردنیاز برای تنظیم یا مهار یک سامانه آسیب دیده محیط زیستی، توجه را از افزایش واقعی کیفیت زندگی و تقویت پیشرفت منظم جوامعانسانی باز می دارد. با توجه به فراگیر شدن تغییر، بعید است که جهان آینده همانند گذشته رفتار کند. تغییر حاکی از تفاوت است و درابتدایی ترین سطح آن، تغییر ممکن است، به عنوان یک انحراف از یک شرایط مورد انتظار مفهوم سازی شود. این توضیح ساده نشانمیدهد که وضعیت یک شی یا موجود که با اندازه گیری یا مشاهده مشخص می شود، ویژگی جدیدی را نشان میدهد. تغییر در طولزمان یک ویژگی اصلی کره زمین است. تغییراتی که اتفاق افتاده و در حال وقوع هستند، از نظر شکل، مقیاس، مدت زمان و وسعتمتفاوت هستند. بنابراین، تغییر پویاست و به عنوان شاهدی از یک فرآیند عمل می کند.

کلیدواژه ها:

آشفتگی ، آینده پژوهی ، پویایی طبیعی ، ماهیت تغییر ، نیروهای انسانی