تاثیر درصدهای مختلف شکر بر روی گیرش اولیه وثانویه بتن های خود تراکم ترکیبی بافیلر پودر صدف

طبق پیش آزمایشهای انجام شده در این تحقیق ۱۲ نوع ترکیب بتن در نظر گرفته شده است که در نمونه اول که به عنوان بتن شاهد می باشد فقط از روان کننده استفاده گردیدده است تا در نمونه های بعدی تاثیر پودر صدف و الیاف مشخص گردد. در نمونه های بعدی بتنها با ۱۰ درصد پودر صدف ثابت به جای ماسه و مقدار شکراز ۲۵ % درصد تا ۱.۲۵ درصد وزن سیمان به کار برده شده است و این در حالی بوده است که مقدار آب در تمامی نمونه ها ثابت بوده است. در این تحقیق جمعا ۲۰۴ نمونه بتنی طبق جدول زیر تهیه شده است که ۱۰۸ عدد از نمونه های مکعبی ۱۵*۱۵*۱۵ برای آزمایش مقاومت فشاری و ۷۲ عدد از نمونه های استوانه ای ۱۰*۲۰ برای آزمایش برش برزیلی و ۱۲ نمونه بتنی مکعبی ۱۰*۱۰ برای آزمایش کربناته شدن و ۱۲ عدد نمونه مکعبی بتنی ۱۰*۱۰ برای آزمایش جذب آب مورد استفاده قرار گرفته است. طبق آزمایشهای انجام شده نمونه های دارای پودر صدف علی رغم آنکه در سن ۷ روزگی مقاومت کمتری از نمونه های ۲۸ روزه داشت ولی این نمونه ها در سن ۲۷ روزگی مقاومت بهتزی را نشان داده است. با اضافه شدن شکر به بتنها اسلامپ به صورت نامحسوسی صعودی بوده است ولی زمان گیرش با بالا رفتن در صد شکر رو به افزایش بوده است. به طوریکه بتنهای بالای ۱ درصد دچار گیرش نشدند

کلیدواژه ها:

شکر ، پودر صدف ، روان کننده ، کربناته شدن