بررسی تغییرات مکانی خشکسالی با روش های زمین آماری و شاخص توزیع استاندارد در استان کرمان

خشکسالی یک پدیده آب و هوایی است که احتمال وقوع این پدیده در همه نقاط کره زمین و با هر شرایط اقلیمی وجود دارد. پدیده خشکسالی یکی از مهم ترین بلایای طبیعی است که بسیاری از کشورها را تحت تاثیر خود قرار داده و باعث بروز بسیاری مشکلات از جمله اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی شده است. بر این اساس سیستم­های پایش در تدوین طرح های مقابله با خشکسالی و مدیریت آن از اهمیت زیادی برخوردار است. آگاهی از وضعیت خشکسالی، با پیش­بینی و پهنه­بندی شدت خشکسالی می­تواند خطر زیان­های ناشی از این پدیده را تا حد قابل توجهی کاهش دهد. در این تحقیق استان کرمان به­عنوان منطقه مطالعاتی انتخاب شد. هدف از این پژوهش ارزیابی دقت روش­های کریجینگ، کوکریجینگ و معکوس فاصله در تهیه­ی نقشه­های شدت خشکسالی رخ داده در استان کرمان با استفاده از شاخص توزیع استاندارد می­باشد. بدین منظور ۴۴ ایستگاه هواشناسی که دارای آمار بلند مدت و پایه زمانی مشترک بودند، انتخاب گردیدند. سپس شاخص­خشکسالی توزیع استاندارد برای دوره آماری محاسبه گردید. نقشه­های پهنه بندی خشکسالی برای سال­های ۱۳۶۷، ۱۳۷۲، ۱۳۷۸، ۱۳۷۹، ۱۳۸۱ و ۱۳۸۴ با استفاده از سه روش کریجینگ، کوکریجینگ و عکس فاصله تولید شد. جهت تعیین کارایی هریک از این روش ها از RMSE استفاده شد. از بین سه روش پهنه­بندی، روش کریجینگ به دلیل داشتن RMSE پایین­تر به عنوان مناسب­ترین روش انتخاب شد. نتایج این پژوهش نشان داد که شدیدترین خشکسالی­ها در سال­های ۱۳۷۸ و ۱۳۷۹ به وقوع پیوسته است

کلیدواژه ها:

واژه های کلیدی: توزیع استاندارد ، پهنهبندی ، خشکسالی ، کریجینگ ، کوکریجینگ ، معکوس فاصله