آسیب شناسی آمایشی نقش و جایگاه کارگزاری انسان در مدیریت فضای سرزمینی کشور ایران

یکی از چالش های جامعه جغرافیایی ایران جبرگرایی ساختاری جغرافیایی است که تمامی محرک های توسعه را در ظرفیت های طبیعی و موقعیت و وضعیت سرزمینی می بینند. این امر سبب عدم توجه به نقش و توانایی انسان ایرانی در فضای سرزمینی ایران شده است. از این رو در این مقاله سعی شده تا کارگزاری انسان به عنوان عنصر مغفول در بحث های جغرافیایی در مورد مدیریت سرزمینی مورد توجه و بررسی قرار گیرد. اما در این مقاله تلاش بر این است که جدای از توجه به نقشو جایگاه انسان، نوعی نگاه انتقادی و واقع گرایانه به نقش آفرینی انسان در فضای جغرافیایی کشور ایران اتخاذ شود و به عبارتی نقش انسان در چالش ها و آسیب های مدیریت فضای سرزمینی کشور ایران از منظر آمایش سرزمین مورد تحلیل قرار گیرد. سوال اصلی این مقاله نیز عبارت است از: نقش و جایگاه کارگزاری انسان در چالش ها و آسیب های مدیریت فضای سرزمینی کشور ایران چگونه است؟ این پژوهش از نوع تحقیقات کاربردی بوده و در برخی از مباحث نیز به موضوعات نظری و بنیادی نزدیک شده است. همچنین این مقاله به شیوه ای تحلیلی- توصیفی نگاشته شده و داده های آن نیز به روش کتابخانه ای و اسنادی تدوین شده است. البته تحقیق حاضر بیشتر جنبه تحلیلی و کمتر به گردآوری داده ها و استفاده از منابع گسترده پرداخته است.

کلیدواژه ها:

جغرافیا ، انسان ، آمایش سرزمین ، مدیریت فضای سرزمینی ، ایران