رویکردی تطبیقی به جلوه های مقاومت و پایداری در شعر متوکل طه و علیرضا قزوه

ادبیات پایداری یکی از گونه های نوین ادبی در عصر معاصر است که در آن احساسات فرد یا نسلی مبارز به منظور دستیابی به استقلال و آزادی سرزمین خود و در فضایی ملهم از ارزشهای انسانی و الهی سروده شده است. مهم ترین عامل پیدایش چنین ادبیاتی در بین شاعران ابرانی، تجاوز رژیم بعث عراق به سرزمین ما و دفاع رزمندگان اسلام از تمامیت ارضی ایران و در فلسطین، رفتار ددمنشانه صهیونیست ها و اشغال سرزمین آن هاست که در برخی موارد به عنوان حلقه مشترک در ادبیات دو سرزمین و خلق مضامین مشترک در حوزه دفاع و پایداری تجلی یافته است. در این پژوهش، ادبیات مقاومت دو شاعر انقلابی یعنی «متوکل طه فلسطینی و علیرضا قزوه از ایران» که بحران های سیاسی و اجتماعی جامعه خود را در آثارشان بازتاب داده اند، مورد بررسی قرار میگیرد. پژوهش حاضر با روش توصیفی تحلیلی و در چارچوب مکتب تطبیقی آمریکایی به تحلیل مضامین پایداری و مقاومت در سروده های این دو شاعر می پردازد. یافته های تحقیق نشان می دهد که درونمایه ها و مضامین موجود در اشعار هر دو شاعر از قبیل «ترسیم سرزمین مادری، پرداختن به اوضاع جنگ زدگان، قیام و میارزه، جایگاه شهیدان، امید به پیروزی، شعر اعتراضی و...» به عنوان موضوعات کلی نمود آشکار یافته است، بی آن که به طور مستقیم از یکدیگر متاثر باشند.

کلیدواژه ها:

ادبیات تطبیقی ، شعر مقاومت ، مضامین مشترک ، علیرضا قزوه ، متوکل طه