مطالعه تطبیقی جایگاه حقوقی آثار مبین واقعیت در حقوق ایران و ایالات متحده

کاربرد کلمات «مصنف»، «پدید­آورنده» و «ایجاد» ذیل تعریف «اثر» در ماده­ (۱) قانون حمایت حقوق مولفان و مصنفان و هنرمندان (۱۳۴۸) بر لزوم وجود عنصر خلق و آفرینش جهت برخورداری آثار از حمایت دلالت دارد. این مسئله حمایت از آثار مبین واقعیت را با چالشی جدی مواجه می­سازد. آثار بیان­گر واقعیت، آثار مشتمل بر گردآوری و روایت­گری واقعیات، عکس­ها و نقشه­های جغرافیایی هستند که واقعیات یا جنبه­هایی از جهانی که در آن زندگی می­کنیم را شرح می­دهند؛ یعنی داده ها و اطلاعات دربارهی جهان که کشف می­شوند و حاصل عمل خلق و آفرینش نیستند. این آثار به علت متشکل بودن از مواد واقعی قلمروی عمومی به­طور گسترده و نیز الزامات نقل دقیق واقعیات در برخی مصادیق آن، همچون زندگی نامه ها و تاریخچه ها، با عدم قطعیت چشم گیری در تشخیص «واقعیت» از «بیان واقعی» رو­به­رو هستند. پژوهش حاضر با به­کار­گیری روش توصیفی-تحلیلی در بررسی جایگاه حقوقی آثار بیان­کننده­ واقعیت و مطالعه­ تطبیقی احراز اصالت در انواع مختلف این آثار در حقوق آمریکا، با توجه به ماهیت متفاوت آن­ها، در صدد بیان وضعیت این موضوع در حقوق ایران برآمده و نتیجه می گیرد حقوق ایران در تشخیص ماهیت متمایز این آثار شکست خورده است.

کلیدواژه ها:

آثار بیان گر واقعیت ، اصالت ، حقوق مالکیت ادبی و هنری ، واقعیت