اثر سرمایه ساختاری بر کاهش فساد اداری با نقش میانجی انگیزه های فردی ارتکاب فساد (مطالعه موردی: سازمان های دولتی استان کرمان)

هدف: مبارزه با فساد اداری و کاهش آن، دغدغه همیشگی حکمرانان بوده که برای دستیابی به این هدف از ابزارهای مختلفی بهره گرفته شده است. با اینکه اغلب راه حل ها بر مبارزه با معلول و کنترل پس نگر متمرکزند، رویکردهای نوین بر طراحی سیستم ها، قوانین و مقررات پیش نگر که به سرمایه ساختاری معروف‎اند، تاکید می کنند. این پژوهش به بررسی تاثیر سرمایه ساختاری بر کاهش فساد اداری با نقش میانجی انگیزه های فردی در اداره های دولتی استان کرمان می پردازد. روش: پژوهش حاضر از نظر هدف، پژوهشی کاربردی است که در زمره پژوهش های توصیفی پیمایشی قرار می گیرد، از نظر فلسفه پژوهشی قیاسی است که بر مبنای پارادایم اثبات گرایی انجام شده و از نظر شاخص زمانی از پژوهش های مقطعی به‎شمار می آید. متغیرهای پژوهش به‎کمک پرسشنامه‎های سرمایه ساختاری بچینی (۲۰۱۵)، فساد اداری افضلی (۱۳۹۰) و انگیزه های فردی همدمی خطبه‎سرا (۱۳۸۳) سنجیده شده و برای تحلیل داده های پژوهش از مدل سازی معادلات ساختاری و نرم افزار PLS استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش ۱۸۱۷ نفر از کارکنان ستادی اداره های کل استان کرمان است که بر اساس جدول مورگان از میان آنها نمونه ای به حجم ۳۱۷ نفر به روش تصادفی طبقه ای انتخاب شد. یافته‎ها: یافته های پژوهش نشان می دهد سرمایه ساختاری بر کاهش فساد اداری و انگیزه های فردی ارتکاب فساد، تاثیر مثبت و معناداری دارد. نتیجه‎گیری: نتایج پژوهش نشان می‎دهد که سرمایه ساختاری هم به صورت مستقیم و هم از طریق انگیزه های فردی بر کاهش فساد اداری در دستگاه های دولتی تاثیر می گذارد.

کلیدواژه ها:

انگیزه های فردی ، سرمایه ساختاری ، فساد ، فساد اداری ، سازمان‎های دولتی