جایگاه شهرهای جدید ایران در نظام شهرسازی

برنامه ریزی شهرهای جدید در جهان در طول یک قرن گذشته در پاسخ به شرایط متغیر اجتماعی و اقتصادی و اولویت های برنامه ریزی ملی مورد استفاده قرار گرفته و هر کشوری با توجه به امر توسعه خود، احداث شهرهای جدید را در دستورکار قرارداده و به مرحله اجرا درآورده است و از آن به عنوان ابزاری در جهت رفع مشکلات شهری و ناحیه ای استفاده کرده و یا بدان چون انگیزه ای برای تجدید حیات اقتصادی مناطقی که دچار رکود بوده اند و همچنین توسعه نواحی کمتر توسعه یافته نگریسته است .  شهرهای جدید در ایران در طی سه الی چهار دهه گذشته وارد نظام شهرسازی شده و به عناوین گوناگون ساخته شده اند. افزایش جمعیت شهرنشین و نیازمندی به ایجاد مراکز شهری جدید که بتواند جمعیت اضافه شده را در خود جای دهد از عوامل موثر در احداث اینگونه شهرها بوده است. اینگونه شهرها به خاطر جلوگیری از گسترش شهرهای بزرگ و کلان شهرها که با مشکلات عدیده ای از قبیل افزایش اجاره بها، گرانی زمین و هزینه مسکن مواجه می باشند ساخته شده اند. بررسی تجارب بدست آمده از احداث شهرهای جدید ایران و نکات مثبت و منفی آن از اهمیتی خاصی برخوردار است. در مقاله حاضر سعی شده است جایگاه شهرهای جدید و نکات مثبت و منفی آن به عنوان یکی از تجارب شهرسازی مورد مطالعه و بررسی قرارگیرد و امید است که نتایج آن بتواند موثر باشد.

کلیدواژه ها:

نوشهر ، شهرهای جدید ، شهرسازی ، شهرهای صنعتی ، شهرهای جدید سکونتگاهی