ارزیابی کارکرد شهرهای جدید منطقه اصفهان با تاکید بر بهارستان

شهرهای جدید به عنوان سکونتگاههای جدیدالاحداث و فاقد هسته اولیه قبلی میباشد که براساس برنامه و ساختار از پیش اندیشیده شده، ایجاد گردیده و دارای سابقه چندهزارساله در جهان میباشند. در واقع میتوان ادعا کرد که بحث شهرهای جدید سابقه در تاریخ شهرنشینی دارد ولی طرح ایجاد شهرهای جدید به شکل کلاسیک و گسترده آن را باید در اوایل قرن بیستم جستجو کرد. نظریه شهرهای جدید الهام گرفته از نظریههای گوناگونی است که ابنزرهاورد به عنوان نظریهپرداز اصلی آن معرفی شده است. انقلاب صنعتی و پیامدهای ناشی از آن، گسترش شهرنشینی ورشد شتابان شهرها به ویژه در مادر شهرها را بدنبال داشت که درگذر از تحولات صنعت و توسعه سرمایهداری شهرهای بزرگ با مشکلات حادی مواجه شدهاند. در کشورهای درحال توسعه نیز با گسترش روزافزون جمعیت به ویژه جمعیت شهرنشینی معضلات متعددی در شهرها بوجودآمد. توزیع نامتناسب جمعیت در سطوح کشورها و تمرکز انبوه جمعیت در شهرهای بزرگ منجر به ایجاد معضلاتی همچون کمبود مسکن، حاشیهنشینی، تراکم بالای جمعیت، فشردگی ترافیک، آلودگی هوا، تخریب اراضی کشاورزی اطراف شهرهای بزرگ و غیره شده است که تدابیر ویژهای رامیطلبد. یکی از تدابیر، راهکار ایجاد شهرهای جدید برای کاهش مشکلات بزرگ و ساماندهی فضای آن مناطق بوده است. در واقع اهداف و راهبردهای شهرهای جدید، اغلب بر تمرکززدایی جمعیتی مبتنی است. روند شهرنشینی در کشور ما نیز متاثر از تحولات و نفوذ سرمایه داری بوده و درطی دهه های گذشته دائما درحال افزایش بوده است. منطقه شهری اصفهان نیز جدا از وضعیت نظام شهرنشینی کشور نبوده و از ضرایب شهرنشینی بالایی برخوردار بوده که منجر به پیامدها و معضلات متعددی در منطقه شده است. در راستای کاهش این معضلات بار اصفهان و جذب سرریزهای جمعیتی این شهر و اسکان شاغلان بخش صنعت در منطقه بررسی و ایجاد شهرهای جدید مورد تائید قرارگرفته است. شهر جدید بهارستان شالوده اصلی بررسی این مقاله محسوب می گردد که در قالب ساختارهای مختلف مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته است .