تاثیر مداخله های آموزش والدین(بر پایه رویکرد ارزیابی رفتار کارکردی)، نوروفیدبک و دارودرمانی بر میزان توجه ،مشکلات رفتاری و سازگاری هیجانی- اجتماعی کودکان اختلال نقص توجه/ بیش فعالی

سال انتشار: 1400
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 191

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

JR_MJMS-64-2_035

تاریخ نمایه سازی: 16 بهمن 1400

چکیده مقاله:

مقدمه :      رشد کودکان در طول زندگی دارای مراحل مشخصی است .برخی از کودکان بنابر دلایل مختلف قادر به گذراندن موفق این مراحل و تامین انتظارات و تکالیف رشدی خود به روال طبیعی نیستند که همین امر سبب می­گردد که در حیطه رفتارهای اجتماعی، هیجانی، تحصیلی با مشکلات حادی مواجه شوند هدف مطالعه حاضرتاثیر مداخله های آموزش مدیریت رفتاری والدین(بر پایه رویکرد ارزیابی رفتار کارکردی( نوروفیدبک و دارودرمانی بر میزان توجه و تمرکز، مشکلات رفتاری و سازگاری هیجانی- اجتماعی کودکان دارای اختلال نارسایی توجه/ فزون جنبشی بود. روش  کار: پژوهش به صورت شبه آزمایشی، در قالب پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. که نمونه ای به تعداد ۸۰ نفر به صورت نمونه گیری هدفمند و داوطلبانه و به شیوه گمارش  تصادفی در دو گروه آزمایشی و گواه تخصیص داده شدند. برای این افراد از بسته آموزش مدیریت رفتاری والدین، آزمون عملکرد پیوسته رزولد و همکاران (۱۹۵۶)، سازگاری دانش آموزان سینها و سینگ (۱۹۹۳) و سیاهه رفتارکودک آخنباخ در مرحله پیش آزمون و پس آزمون تکمیل شد. در این پژوهش از محاسبات آماره توصیفی و استنباطی تحلیل کوواریانس چند متغیره با استفاده بیست و دومین ویرایش نرم افزارSPSS نسخه ۱۲مورد تحلیل قرار گرفت.   یافته ها: نتایج بدست آمده نشان داد اثربخشی رویکرد مداخله ای دارودرمانی در مقایسه با آموزش مدیریت رفتاری والدین و نوروفیدبک به ترتیب بر کاهش مشکلات کودکان بیش فعال در سه زمینه مورد پژوهش فوق بیشتر بود. (۰۰۱/۰>P) نتیجه گیری: آموزش مدیریت رفتاری والدین، نوروفیدبک و دارودرمانی در افزایش بهبود آزمودنی های گروه آزمایشی تاثیر جالب توجهی داشت.

کلیدواژه ها:

نویسندگان

محبوبه امیدی نژاد

دکتری تخصصی روانشناسی تربیتی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد ساوه، ساوه، ایران

ژاسنت صلیبی

دانشیار گروه روان شناسی تربیتی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ایران(نویسنده مسئول)

هومن نامور

استادیار گروه روانشناسی سلامت، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد ساوه، ساوه، ایران