ارزیابی کارکرد شهرهای جدیدایران

شهرهای جدید به عنوان سکونتگاه های جدید الاحداث و فاقد هسته اولیه که براساس برنامه و ساختاری از پیش اندیشیده ایجاد شده اند دارای سابقه چند هزارساله می باشند (نریمانی: ۱۳۷۷، ص ۱۲). در ایران به خاطر تحولات ناشی از نفوذ سرمایه داری، شبکه و نظام شهرنشینی از حالت تعادل خارج شده و پدیده هایی همچون تمرکز متروپل های منطقه ای، انباشتگی، مهاجرت های وسیع، شهرنشینی شتاب آلود به وجود آمده که منجر به معضلات متعددی گردیده است. در این راستا سیاست احداث شهرهای جدید به عنوان راهکارهای عملی و علمی برای کاهش این معضلات و به عنوان یک تجربه جدید و حرکت اساسی در نظام شهرنشینی کشور در اواخر سال ۱۳۶۴ مطرح گردید.(نقشه (۱))