مقایسه اثر دو پروتکل تثبیت عصبی-عضلانی پویا و ثبات بخشی بر بهبود درد، ناتوانی و تحمل عضلات خم کننده عمقی گردن در کارمندان با گردن درد مزمن غیر اختصاصی

مقدمه: گردن درد مزمن غیر اختصاصی، یکی از شایع ترین اختلالات اسکلتی-عضلانی در جامعه مدرن است که به عنوان یک عامل ناتوانی در بسیاری از مشاغل به خصوص کارمندان اداری در نظر گرفته شده است.روش شناسی: در این پژوهش ۳۶ کارمند به طور تصادفی در سه گروه: .۱ تثبیت عصبی-عضلانی پویا .۲ ثبات بخشی .۳ کنترل تقسیم شدند. تمرینات ثباتبخشی با تاکید اثر بر عضلات عمقی گردن و تمرینات تثبیت عصبی-عضلانی پویا با تاکید اثر بر هماهنگی زنجیره گردنی-سینه ای و کمری-لگنی به مدت ۶ هفته ۳) جلسه در هر هفته) انجام شدند. برای اندازه گیری میزان درد و ناتوانی آزمودنیها به ترتیب از مقیاس آنالوگ بصری و پرسشنامه ناتوانی و همچنین برای اندازه گیری تحمل عضلات از دو روش ارزیابی امتیاز فعالسازی و شاخص عملکرد عضلات خم کننده عمقی گردن، توسط دستگاه بایوفیدبک فشاری استفاده شد. در نهایت تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS (نسخه (۲۲، در سطح معناداری p= ۰/۰۵ انجام شد.یافته ها: نتایج آزمون آنوای یک طرفه نشان داد که بین ۳ گروه مورد مطالعه در همهی متغیرها تفاوت معناداری وجود دارد(.(P<۰.۰۵ نتایج آزمون تعقیبی Tukey نشان داد که بین نمره درد و ناتوانی گروه تمرین تثبیت عصبی-عضلانی پویا و ثبات بخشی این تفاوت معنادار نیست(.(P>۰.۰۵ از سویی دیگر نتایج نشان داد که بعد از ۶ هفته تمرین بین نمره فعال سازی عضلات و شاخص عملکرد عضلات در دو گروه کنترل و تمرین ثبات بخشی هیچ تفاوت معناداری وجود ندارد(.(P>۰.۰۵نتیجه گیری: هر دو پروتکل تمرینی اثر قابل توجهی را در کاهش میزان درد و ناتوانی افراد داشتهاند. اما تمرین تثبیت عصبی-عضلانی پویا اثر قابل توجهی را در افزایش تحمل عضلات خم کننده عمقی گردن به نسبت گروه تمرین ثباتبخشی داشته است و میتواند رویکرد بهتری برای درمان گردن درد مزمن غیر اختصاصی باشد.

کلیدواژه ها:

گردن درد ، درد ، ناتوانی ، تثبیت عصبی-عضلانی پویا ، ثبات بخشی