اثر علی جهتگیری دینی و شوخ طبعی بر فشار روانی با میانجی گری خوش بینی DOR:۲۰.۱۰۰۱.۱.۲۶۴۵۴۹۵۵.۱۳۹۸.۱۴.۵۰.۷.۹

هدف این پژوهش، تعیین اثر علی جهتگیری دینی و شوخ­طبعی بر فشار روانی با میانجیگری خوش­بینی در دانش­آموزان بود. جامعه آماری پژوهش تمام دانش­آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر اهواز را تشکیل داده بودند که در سال تحصیلی ۹۵ ۹۶ مشغول به­تحصیل بودند به­طوری که از بین آنها، ۳۰۸ نفر، تصادفی چند مرحله­ای انتخاب شدند. به­منظور جمع­آوری داده­ها از پرسشنامه جهتگیری دینی آرین (۱۳۷۷)، شوخ­طبعی سواری (۱۳۹۶)، جهتگیری زندگی شییر، کارور و بریگز (۱۹۹۴) و فشار روانی لاویبوند و لاویبوند (۱۹۹۵) استفاده شد. تجزیه­و­تحلیل داده­ها از طریق ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر صورت گرفت. نتایج پژوهش نشان داد ضمن اصلاح برخی از روابط در الگوی پیشنهادی، مسیر جهتگیری دینی و شوخ­طبعی بر خوش­بینی اثر علی مثبت و همین متغیرها بر فشار روانی اثر علی منفی ندارد و مسیر جهتگیری دینی و شوخ­طبعی از طریق خوش­بینی بر فشار روانی اثر علی منفی غیرمستقیم دارد؛ ضمنا خوش­بینی بر فشار روانی اثر علی منفی مستقیم داشت. یافته­های پژوهش نشاندهنده تاثیر جهتگیری دینی و شوخ&shy