مدلسازی فرآیند مربی گری در بهبود آموزش منابع انسانی در سازمان تامین اجتماعی

مربی گری یکی از روش های آموزش کارکنان است که برای بالندگی نیروی انسانی به کار گرفته می شود. بر این اساس در تحقیق حاضر اقدام به شناسایی و اولویت بندی عوامل موثر بر مربی گری در بهبود آموزش در سازمان تامین اجتماعی نمودیم. این تحقیق در دسته تحقیقات کاربردی می باشد. نمونه تحقیق ۱۶ نفر از خبرگان مربی گری و آموزش است. در بعد فنی از روش فازی جهت لحاظ نمودن نااطمینانی و از مقایسه غیر رتبه ای الکتره سه جهت افزایش دقت در اولویت بندی بهره گرفته شد. نتایج تحقیق بیانگر این واقعیت است که از ۳۱ متغیر موثر بر نقش مربی گری بر بهبود آموزش نیروی انسانی ۱۶ شاخص برتر شناسایی و اولویت بندی شدند. بر اساس نتایج به ترتیب کاهش موانع اطلاعاتی و انگیزشی؛ کاهش موانع محتوایی و کاهش موانع ساختاری در رتبه های اول تا سوم قرار دارند. بر اساس نتایج PLS اگر شاخص فرآیند مربی گری یک واحد افزایش یابد فرآیند آموزش ۸۴۹/۰ واحد افزایش می یابد. بحث: با توجه به نتایج فرآیند اثرگذاری مربی گری بر آموزش فرآیندی چند بعدی است و هماهنگی میان فرآیندهای نیازسنجی نیروی انسانی (کاهش موانع اطلاعاتی و انگیزشی)، برنامه ریزی (کاهش موانع محتوایی) و اجرا و ارزیابی (کاهش موانع ساختاری)، اثربخشی دور ه های آموزشی را از کانال فرآیند مربی گری بیش تر می سازد.

کلیدواژه ها:

مربی گری ، آموزش ، دلفی ، منطق فازی ، الکتره نوع ۳