جذب آب توسط ریشه ذرت در شرایط تنش توامان خشکی و شوری

در فاصله بین دو آبیاری تغییرات شوری و رطوبت همواره باعث نوسان جذب در نیمرخ ریشه می شود. هدف این تحقیق بررسی اثر تنش شوری و خشکی به صورت جداگانه و توامان در دو لایه مجزا از ریشه است. دو سطح شوری (ECe) ۰.۱ و ۳.۸ دسی زیمنس بر متر و دو سطح تخلیه رطوبتی (Dep) برابر۳۰ (بدون تنش) و ۶۰ درصد (تنش رطوبتی) آب قابل استفاده در نظر گرفته شد. هر لایه ترکیبی از یک سطح شوری و یک سطح تخلیه رطوبتی بود. آزمایش بر روی گیاه ذرت و در هوای آزاد صورت گرفت. ۱۶ تیمار با سه تکرار و در مجموع ۴۸ عدد لایسیمتر انتخاب و به دو لایه ۳۲ سانتی متری در بالا و ۴۸ سانتی متری در پایین تقسیم شدند. لایه بالا از سطح و لایه پایین به روش زیر سطحی آبیاری شد. نتایج نشان داد که بیشترین جذب جبرانی از بخشهایی از ریشه صورت گرفت که شوری کمتر و رطوبت بیشتری داشتند و لایه پایین کاهش جذب ناشی از تنش در لایه بالا را تا حدودی می تواند جبران کند. در برخی تیمارها هر چند جذب به صورت جبرانی نبود ولی افزایش تنش در یک لایه از ریشه باعث افزایش جذب در لایه دیگر شد. گیاه با سازگاری بیشتر با شرایط تنشی جدید، بیشترین جذب را از نقاطی دارد که در آن کمترین تنش را داشته باشد. این تحقیق نشان داد که جذب جبرانی زمانی صورت می گیرد که یکی از لایه ها تحت هیچ گونه تنشی قرار نداشته باشند.

کلیدواژه ها:

تنش شوری ، جذب جبرانی ، تنش خشکی ، ریشه