بررسی تاثیر نزدیکی شهر به روستا از منظر توسعه پایدار کالبدی روستاها باتاکید بر نقش طرح های هادی روستایی(روستای آکوجان استان قزوین)

ایجاد بافت کالبدی هماهنگ با جغرافیای منطقه و محیط زیست آن، جهت احداث سرپناه و تامین نیازهای یکجانشینی، نشات گرفته از تجمع افراد هم فرهنگ و هم مذهب است که در طول تاریخ، شکل گیری روستاها را منجر شده است. از مهمترین ویژگی بافت های روستایی، می توان به ارگانیک بودن آن اشاره کرد؛ چراکه این وضعیت سازگار ترین الگوی پایدار در دراز مدت و عامل پایداری زندگی روستایی به شمار می رود. این در شرایطی است که در سال های اخیر، بافت کالبدی روستاها دچار تغییرات اساسی در بعد سیما و منظر روستایی شده است. کنش بین شهر و روستا، یعنی جریان اثر گذاری و اثر پذیری، هم بستر محیطی - اکولوژیک و بالاخص کالبدی، کم و بیش دچار دگرگونی می شود و این تاثیر متقابل بیشتر در روستاهای نزدیک شهرها رخ میدهد. هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر نزدیکی شهرها به روستاها بر توسعه پایدار کالبدی روستاها و نقش طرح های هادی روستایی در این بین، می باشد. روش پژوهش در این مقاله، کیفی است و به این منظور، در مرحله اول از منابع کتابخانه ای استفاده شده است و در ادامه از طریق مشاهدات و برداشت های میدانی در روستای آکوجان واقع در محدوده الموت غربی استان قزوین، مدارک مورد نظر جمع آوری شده است. نتایج حاکی از آن است که روستاهای نزدیک به شهر دارای بیشترین تغییر در بافت روستا هستند و مداخله بی رویه در بافت روستاها منجر به از هم پاچیدگی تعادل و سازمان ارگانیک روستایی گردیده و به دنبال آن، کاهش پایداری بافت روستایی در بعد کالبدی را سبب شده است. بنابراین با الگوگیری از شرایط محیط زیستی و بوم منطقه، هر ناحیه روستایی به نسبت حوزه و پرهیز از اعمال طرح های کالبدی(طرح های هادی) یکنواخت و متاثر از بافت های شهری برای همه روستاها، می توان به پایداری کالبدی بافت روستایی رسید.

کلیدواژه ها:

طرح هادی ، پایداری ، روستای آکوجان ، نزدیکی شهر-روستا