بررسی الگوهای معماری پایدار در خانه های سنتی اقلیم معتدل و مرطوب (نمونه موردی: خانه بیکایی)

در ایران، از آنجا که مناطق اقلیمی متفاوت و شرایط آب و هوایی در فصول سال مختلف می باشد، معماری بومی شیوه هایی منطقی در جهت تامین شرایط آسایش انسان ابداع نموده است. امروزه نیز معماری سنتی شهر بابل پاسخگوی مناسبی در جهت خلق فضایی هماهنگ با طبیعت منطقه می باشد. از این رو می توان آن را بهترین الگو برای دستیابی به معماری پایدار منطقه دانست و با توجه به ویژگی های غنی معماری بومی بابل و بازنگری در اصول به کار برده شده در آن می توان راهکارهای مناسب برای دستیابی به اهداف معماری پایدار مطرح نمود. در طراحی بافت مسکونی، رعایت ملاحظات اقلیمی تاثیر بسزایی در تامین شرایط آسایش برای ساکنان محیط با حداقل انرژی و هزینه دارد. در این پژوهش، معرفی و شناخت ارزشها و کیفیت کالبدی به کار رفته در معماری بومی خانه بیکایی به عنوان نمونه موردی و مقایسه آنها با الگوهای طراحی پایدار با هدف بررسی راهکارهای اقلیمی کالبدی جهت طراحی پایدار در این منطقه مطرح می شود. روش مورد استفاده در این مقاله روش تحلیلی-توصیفی است و برای گردآوری داده ها از روش کتابخانه ای و مشاهده ی مستقیم و غیر مستقیم استفاده شده است. همچنین برای انجام مطالعه از شیوه های مرسوم جمع آوری اطلاعات اعم از اسنادی و میدانی بهره گیری شده است. محل تحقیق استان مازندران، شهر بابل، خانه بیکایی می باشد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد که این بنا با استفاده از مصالح بوم آورد، کرسی چینی، حیاط میانی، بام شیبدار، جهت گیری شرقی-غربی، نورگیری از جنوب و جلوگیری از باد و باران نامطلوب تمامی اصول معماری پایدار شامل حفظ انرژی، اقلیم گرایی، کاهش استفاده از منابع جدید، احترام به استفاده کنندگان، هماهنگی با سایت و کل گرایی را رعایت کرده است و اغلب الگوهای پایدار را اجرا کرده است.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، اقلیم معتدل و مرطوب ، خانه های سنتی