بررسی و مدل سازی عدم قطعیت ها در ارزیابی آسیب پذیری لرزه ای GIS مبنا، مطالعه موردی شهر تبریز

جلوگیری از وقوع زلزله ها عملا امکان پذیر نیست، اما چنان که پیش بینی های قابل اعتمادی از خسارت های احتمالی، قبل از وقوع زلزله انجام شود، از خسارات و تلفات جانی و مالی ناشی از آن ها به میزان قابل توجهی پیشگیری خواهد شد. ارزیابی آسیب پذیری لرزه ای، بخصوص در مناطقی که با کمبود داده ها مواجهند، یک مساله تصمیم گیری مکانی توام با عدم قطعیت است. عدم قطعیت های ذاتی در ارزیابی آسیب پذیری لرزه ای، ناشی از عواملی نظیر نبود داده های کامل، ابهام در قضاوت های کارشناسان و عدم قطعیت در استفاده از روابط عددی موجود می باشد. شناسایی عدم قطعیت ها و مدلسازی آن ها در ارزیابی آسیب پذیری لرزه ای برای حصول نتایج واقع بینانه از اهمیت ویژه ای برخوردار است. تئوری مجموعه های فازی می تواند ابهام در «وزن» و «تاثیر معیارها در میزان آسیب پذیری لرزه ای ساختمان ها» را مدلسازی کند. قانون ترکیب دمسفر عدم قطعیت ها در ترکیب اطلاعات در زمینه آسیب پذیری ساختمان ها را کاهش می دهد، اما زمانی که ناسازگاری بین منابع اطلاعاتی وجود داشته باشد، قانون ترکیب دمسفر کارایی لازم را نخواهد داشت. در این مقاله به بررسی منابع عدم قطعیت دانش مبنا در ارزیابی آسیب پذیری لرزه ای در مناطقی که با کمبود داده ها مواجه هستند پرداخته می شود و با مدلسازی آن ها عدم قطعیت در انجام ارزیابی آسیب پذیری لرزه ای کاهش داده می شود. در نتیجه نتایج واقع بینانه تری از میزان خسارت وارد بر ساختمان ها به دست می آید.

کلیدواژه ها:

ارزیابی آسیب پذیری لرزه ای ، عدم قطعیت ، GIS ، تبریز