احیاء و باز زنده سازی بافت فرسوده شهری (مطالعه موردی: محله قصردشت شیراز)

محلات قدیمی شهرها نه تنها به خاطر میراث فرهنگی خود، که به دلیل قرارگرفتن در داخل شهرها فرصت ارزشمندی برای اصلاح و نوسازی و پاسخگویی به نیازهای فزاینده شهری فراهم آورده است. بسیاری از این گونه بافت های فرسوده در شهرهای ایران به حال خود رها شده اند و برنامه ریزی برای نوسازی و ساماندهی این گونه نواحی به یک ضرورت اساسی در برنامه ریزی شهری تبدیل گشته است. تجارب چند دهه ی گذشته در ایران در زمینه ساماندهی بافت های فرسوده نشان داده است رویکردهای کالبد محور که در پی اجرای استاندارد های شهری در محلات فرسوده هستند، گرچه محرک اولیه نوسازی است ولی به الزامات اجتماعی و اقتصادی توجهی نداشته و نقش مشارکت جویی ساکنین را کمرنگ دیده است. اهمیت مواردی نظیر توجه به نظرات ساکنین محله و افزایش ظرفیت های اجتماعی و نهادی آنها، توجه به ابعاد اقتصادی و ارتقاء ظرفیت های اقتصادی محله، توجه به فرایند های اجرایی و پیوند طرح با واقعیت و زمینه های اجرایی و در نهایت تحریک مردم ساکن و گروه های ذینفع و ذی نفوذ برای ارتقاء شرایط محیطی در برنامه ریزی استراتژیک مطرح می شوند. جامعه آماری ما بافت فرسوده محله قصردشت در شیراز است. این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی و از نوع کاربردی است. هدف اصلی این تحقیق، ارتقاء کیفیت فضایی و ارائه ی راهکارها و تدوین راهبرد های موثر در ساماندهی بافت فرسوده محله قصردشت می باشد. یافته های تحقیق حاکی از کیفیت نازل بافت مسکونی و مشکلات ناشی از تراکم جمعیت در محله به همراه وجود معابر نامناسب می باشد. در این پژوهش از تکنیک سوآت که یکی از الگوهای تحلیلی پرکاربرد در برنامه ریزی استراتژیک می باشد، استفاده شده است و در پایان به منظور ساماندهی و بهبود عملکرد محله پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

احیاء و باز زنده سازی ، نوسازی ، بافت فرسوده ، محله قصردشت ، شیراز