بهبود و ارتقای کیفیت حمل و نقل عمومی و امکان سنجی ایجاد سامانه های حمل و نقلی جدید (نمونه موردی: منطقه ۶ شهرداری شیراز)

حمل و نقل اساسا در نتیجه تقاضای افراد برای حرکت است و حمل و نقل عمومی از جمله مباحث کلیدی در سنجش میزان کیفیت و رضایت شهروندان از شهر به شمار میرود. در این تحقیق افزایش کمی وکیفی حمل و نقل عمومی و استفاده از نمونه های خارجی در این زمینه در منطقه ۶ شهر شیراز مورد توجه است. در محدوده مورد بررسی استفاده از خودروهای شخصی به طور مکرر قابل مشاهده است که این موضوع سبب کاهش کارایی و کاهش استفاده از حمل و نقل عمومی میشود. برای رسیدن به نتبجه مطلوب از روش تحلیلی – توصیفی با استفاده از جدول سوات و روش گردآوری اطلاعات به صورت اسنادی- کتابخانه ای و میدانی میباشد. حمل و نقل عمومی ابعاد بسیاری را در برمیگیرد که مهمترین انها بعد اقتصادی، زیست محیطی و اجتماعی است، از طرفی حمل و نقل عمومی کارامد باید دارای زیر ساخت مناسب و با توجه به علایق مردم باشد و امنیت مسافران را به طور کامل مهیا سازد و در اخر با تبلیغات مناسب سبب تشویق مردم در استفاده از انان شود. با بهره گیری از موارد فوق تجهیزات حمل و نقل عمومی در منطقه تا حد زیادی قابلیت ارتقا بخشیدن و به روز شدن با توجه به نیاز شهروندان را دارا میباشند و البته استفاده از نمونه های خارجی در صورتی که شرایط مناسب برای بهره برداری از انان لحاظ گردد، گزینه مناسبی جهت به وجود اوردن شرایط مناسب برای استفاده همگان و تشویق مردم میباشند. لذا این تحقیق بر ان است که با در نظر گرفتن شرایط موجود در منطقه ۶ شیراز، در جهت بهبود کیفیت حمل و نقل عمومی و در صورت امکان ایجاد تجهیزات حمل و نقلی جدید موجود در جهان و تحلیل و مقایسه در این زمینه و در نهایت ارائه پیشنهادات مناسب، گام بدارد.