تحلیل خطر وقوع سیل در منطقه یک تهران و چند پیشنهاد به مدیران بحران برای کاهش اثرات آن

توسعه مناطق شهری در حاشیه رودخانه ها، بستر و حواشی دشت های سیلابی بدون شناخت و توجه به شرایط هیدرولوژیکی و دینامیکی رودخانه ها و قسمتهای بالا دست حوضه که موجب افزایش خطر سیلاب و خسارات جانی، مالی و زیربنایی ناشی از آن می شود، توسعه را با ناآگاهی مواجه می سازد. از این رو اهمیت تهیه نقشه های مناطق سلخیز و پهنه بندی سیلاب که کاربرد بسیاری در مدیریت مناطق شهری دارد مشخص می گردد. در این پژوهش که با هدف مطالعه وضعیت خطر سیلاب منطقه ۱ شهرداری تهران انجام شد، از ۸ فاکتور و عامل مهم در وقوع سیلاب که شامل کاربری اراضی، نفوذپذیری، فضای سبز، شیب، ارتفاع، ارتفاع روان آب، زمین شناسی و فاصل از مسیل ها و آبروهای سطحی استفاده گردید، نشان می دهد که با توجه به معیارهای فوق ۴۱ درصد از مساحت منطقه دارای خطرپذیری بسیار زیاد می باشند که در اطراف و حریم رودخانه ها قرار دارد. کاربری هایی که در محدوده خطرپذیری خیلی زیاد قرار گرفته است ۱۶۲۶۷ قطعه می باشد که از بین ۸۳ درصد از این کاربری ها مسکونی به مساحت ۷۹۹۷ هکتار، می باشد و ۴درصد داری فعالیت های خدمات شهری و ۲.۶ درصد تجاری و ۶.۴ درصد بایر می باشند. وضعیت کاربری هایی که به صورت باغات و اراضی زراعی در این محدوده قرار دارد ۲۳۷.۹ هکتار است که با لحاظ کردن وضعیت تجاری، حمل و نقل و صنعتی، می توان گفت ۱۴۰۰ هکتار از وضعیت معیشت مردم ساکن در این منطقه تحت تاثیر مستقیم سیلاب قرار دارد.

کلیدواژه ها:

پهنه بندی ، سیلاب ، منطق فازی ، منطقه ۱