بررسی سبک های مطرح در معماری معاصر ایران از منظر توجه به معماری بومی در مقایسه با معماری غرب

معماری بومی که به عنوان معماری محلی یا منطقه ای نیز شناخته می شود، به صورت آگاهی و تجسم ناخودآگاه از فرهنگ جامعه و نیازهای مردم در طبیعت تعریف می شود در به وجود آمدن معماری بومی بعضی ارتباطات اجتماعی و اقتصادی با محیط طبیعی و نمادهای فرهنگی ماهرانه تجلی می یابد. بر این اساس پیوستگی موضوعات موردنظر معماری پایدار در معماری بومی قابل مشاهده است. به همین خاطر این نوشتار در نظر دارد تا به بررسی سبک های مطرح در معماری معاصر ایران از منظر توجه به معماری بومی در مقایسه با معماری غرب بپردازد. معماری بومی با ویژگی های خاص خود و شناخت دقیق آن امکاناتی را در پیش روی محققین و پژوهش گران بوم شناس قرار می دهد، درک و به کارگیری این امکانات، افقی گسترده را روبه روی معماران و طراحان قرار می دهد که فضاهایی باکیفیت های مختلف و نو برای استفاده کنندگان خلق کنند. فضاهایی که بر محیط زیست غالب نبوده و انسان را تکریم می کنند. در نوشتار حاضر از روش تحلیلی- توصیفی استفاده شده و تهیه، تجزیه وتحلیل و تلفیق اطلاعات به روش اسنادی انجام شده است. نتایج نشان می دهد هم در غرب و هم در ایران، در دوره ها و سبک های مختلف، مسائل گوناگونی نظیر حفظ طبیعت و همسازی با آن، الگوهای فرهنگی، ارجاع به معماری گذشته و... به دلیل نیازهایی که در آن شرایط زمانی و اجتماعی احساس می گردید، به طور ناخودآگاه، در راستای اهداف معماری بومی شکل گرفت تا معماری بومی به تدریج و درگذر زمان شکل کامل تری را به خود گرفت تا به صورت امروزی درآمده است.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، معماری غرب ، معماری معاصر ایران ، حفظ طبیعت.