چالشی به نام اسکان غیررسمی و سیاستی به نام بازآفرینی پایدار در راستای چاره جویی آن (مورد پژوهی: محله اسلام آباد ۱ شهر ارومیه)

سکونتگاه های فرودست شهری به طور عام و اسکان غیررسمی به طور ویژه، چالشی فضایی- کالبدی برآمده از فقر شهری بوده که بنا بر آمارها و گزارش های سازمان ملل متحد در حال افزایش فزاینده است. مبتنی بر تحلیل محتوای پژوهش های گوناگون، مجموعه ای از عوامل مختلف، سکونتگاه های غیررسمی را به محیط های ناپایداری در سطح شهرها بدل نموده که در عمل منجر به افت کیفیت زندگی ساکنان این نواحی شده است که این امر برنامه-ریزان و مدیران شهری را بر آن داشته که جهت چاره جویی مشکلات این محلات راهکارهایی را ارائه دهند اما چاره-جویی برای بهگشت وضعیت این سکونتگاه ها ازیک طرف نیازمند رهیافتی یکپارچه و جامع نگر بوده تا مشکلات گوناگون اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و محیط زیستی را باهم نشانه رود و از اثربخشی ابعاد مختلف بر یکدیگر بهره-مند شود و از طرف دیگر نیاز به رویکردی بوده که در مسیر و هم پیوند با اهداف توسعه پایدار باشد. درنتیجه به نظر می رسد یکی از رویکردهایی که بتواند توامان هردوی این ویژگی ها را دربگیرد، رویکرد بازآفرینی پایدار باشد. بنابراین پژوهش حاضر بر آن است تا به واکاوی میزان چاره ساز بودن رهیافت بازآفرینی پایدار در راستای چاره جویی کردن مسائل و مشکلات محلات اسکان غیررسمی با مورد پژوهی محله اسلام آباد ۱ شهر ارومیه بپردازد. این پژوهش، از حیث روش جز پژوهش های کمی- کیفی، به لحاظ هدف جز پژوهش های کاربردی و به لحاظ ماهیت در زمره ی پژوهش های توصیفی و تحلیلی است. روش جمع آوری اطلاعات این پژوهش مبتنی بر پیمایش اجتماعی (شامل مشاهده، مصاحبه و پرسش نامه)، منابع کتابخانه ای و مرور اسنادی بوده است. نتایج این پژوهش نشان می دهد که رهیافت بازآفرینی پایدار در ابعاد گوناگون اجتماعی، اقتصادی، کالبدی، محیط زیستی و مدیریتی دارای مولفه ها و راهکارهای پایدار گونه ای است که ضمن کاربست آنان در محلات اسکان غیررسمی و ازجمله محله اسلام آباد ۱، می-تواند منجر به کاهش مسائل و مشکلات این محله شده و در عمل باعث ارتقای کیفیت زندگی ساکنان محله اسلام-آباد ۱ شهر ارومیه شود.

کلیدواژه ها:

سکونتگاه های غیررسمی ، فقر شهری ، بازآفرینی پایدار ، توسعه پایدار ، محله اسلام آباد ۱ شهر ارومیه