تاثیر فضای باز واحد همسایگی در افزایش امنیت و پیشگیری از جرم ( بر اساس رویکرد CPTED)

زمینه و هدف: امنیت از نیازهای اساسی هر جامعه ای به شمار می آید. امنیت پژوهی، حوزه ای در راستای ایجاد یک وضعیت بهینه جهت زندگی افراد در فضاهای زیستی و از جمله مجتمع های مسکونی می باشد. فرض این مقاله بر این است که می تونا با استناد به نتایج پژوهش های اخیر در باب رابطه متقابل محیط و رفتار انسان، الگویی جهت پیشگیری از جرم به عنوان یک رفتار ناهنجار و ارتقاء امنیت فضاهای باز واحد همسایگی مجتمع های مسکونی تدوین کرد. روش بررسی: پژوهش حاضر به لحاظ ماهیت داده ها، تحقیقی کمی – کیفی و از نوع همبستگی (رگرسیون چند متغیره ) و از نظر اهداف و نتایج تحقیق، جزء پژوهش های کاربردی می باشد. این پژوهش به لحاظ منطق اجرا، پژوهشی قیاسی است و سعی دارد شاخص ها و زیرشاخص های مفهوم امنیت را با تکیه بر رویکرد CPTED، بررسی و ارزیابی نماید. همچنین از نظر زمان انجام پژوهش، پژوهشی مقطعی به حساب می آید و در یک بازه زمانی محدود و مشخص صورت پذیرفته است. در همین راستا ابتدا به تکمیل پرسشنامه برای بدست آوردن میزان رضایت ساکنین از شاخص ها و زیرشاخص های امنیت و سنجش میزان اهمیت هریک از این مولفه ها از دیدگاه ساکنین پرداخته می شود و در انتها نیز نتایج مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است . در ادامه روش های جمع آوری و تحلیل داده ها به تفصیل توضیح داده شده است. نتیجه گیری: یافته های حاصل از پژوهش نشان می دهد که تمهیدات پیشگیرانه طراحی در راستای کاهش وقوع جرم در سطح فضای مسکونی ، بیشتر براساس اصل کنترل دسترسی معنا پیدا می کند، بنابراین راهکارهای معماری پیشگیری از وقوع جرم در سطح واحد مسکونی، در راستای جلوگیری از نفوذ بزهکار از طریق تقویت حوزه های دسترسی به واحد )مانند بالکن ها، پنجره ها، در ورودی و...(، طراحی می شوند. باید توجه داشت که راهکارهای منتج از سایر اصول پیشگیری از وقوع جرم از طریق معماری به دلایل مختلفی از جمله تمایل نداشتن ساکنان به امکان رویت فضای داخل واحد مسکونی )اصل نظاارت طبیعی(، نبود امکان افزایش قلمروگرایی ساکنان واحد از طریق طراحی به دلیل فقدان عرصه عمومی )قلمروپایی( و تعارض با محرمیت و آسایش فضاهای داخل واحد )اصل شنودپذیری( با موفقیت کمتری مواجه هستند.

کلیدواژه ها:

امنیت ، پیشگیری از جرم ، فضاهای باز مجتمع های مسکونی