مفهوم توانمندسازی روان شناختی و رابطه آن با سرمایه روان شناختی معلمان

هدف پژوهش حاضر، بررسی مفهوم توانمندسازی روان شناختی و رابطه آن با سرمایه روان شناختی معلمان بود. روش آماری پژوهش توصیفی– همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش، کلیه معلمان رسمی و تمام وقت مدارس ابتدایی شهر اصفهان بودند که در سال تحصیلی ۹۳-۹۲ مشغول به تدریس بوده و تعداد آنها ۴۸۰۵ نفر بود. از این تعداد ۲۰۰ نفر مطابق با روش تعیین حجم نمونه استیونز (۱۹۹۶) و با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای متناسب با حجم جامعه به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری در پژوهش حاضر پرسشنامه توانمندسازی روان شناختی اسپریتزر و میشرا (۱۹۹۵) و پرسشنامه سرمایه روان شناختی لوتانز و همکاران (۲۰۰۷) بود. هر دو پرسشنامه به منظور روایی محتوایی مورد بازنگری و تایید هفت نفر متخصص مدیریت قرار گرفت. پایایی پرسشنامه ها نیز از طریق ضریب آلفای کرونباخ برآورد گردید. نتایج پژوهش نشان داد که بین سرمایه روان شناختی و ابعاد آن (خودکارآمدی، امیدواری، انعطاف­پذیری و خوش بینی) و توانمندسازی روان شناختی معلمان مدارس ابتدایی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد(۰۵/۰≥p). همچنین، نتایج تحلیل رگرسیون نشان دادکه هر چند سرمایه روان شناختی در کل قادر به پیش بینی توانمندسازی روان شناختی معلمان است؛ با وجود این،  از بین ابعاد سرمایه روان شناختی امیدواری ۹/۲۱ درصد و انعطاف­پذیری ۶/۳ درصد از توانمندسازی روان شناختی معلمان مدارس ابتدایی را پیش­بینی می­کنند و ابعاد خودکارآمدی و خوش بینی به تنهایی پیش بینی کننده توانمندسازی روان شناختی معلمان مدارس ابتدایی  نیستند.                                     

کلیدواژه ها:

سرمایه روان شناختی ، توانمندسازی روان شناختی ، معلمان مدارس ابتدایی