اثربخشی رویکرد واقعیت درمانی گروهی بر ارتقای مسئولیت پذیری و تاب آوری در دانش آموزان مقطع متوسطه

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی رویکرد واقعیت درمانی گرو هی بر ارتقای مسئولیت پذیری و تاب آوری دانش آموزان مقطع متوسطه شهر تهران بود. طرح پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه آزمایشی از پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل دانش آموزان دختر دوم متوسطه در منطقه ۵ شهر تهران در سال تحصیلی ۱۳۹۸ بودند که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و کنترل (۱۵ نفر) قرار داده شدند. گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای واقعیت درمانی دریافت کردند و گروه کنترل در طول این مدت در انتظار درمان ماندند. روش جمع آوری داده ها بر اساس پرسشنامه استاندارد مسئولیت پذیری کالیفرنیا (۱۹۵۱) و پرسشنامه استاندارد تاب آوری (کانر و دیویدسون، ۲۰۰۳) انجام گرفت. تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار SPSS۲۳ در دو بخش توصیفی و استنباطی (تحلیل کوواریانس) انجام پذیرفت. نتایج پژوهش نشان داد که واقعیت درمانی بر ارتقای مسئولیت پذیری آن در دانش آموزان موثر است. همچنین واقعیت درمانی بر تاب آوری در دانش آموزان موثر است. بنابراین روش مداخله ای واقعیت درمانی می تواند مسئولیت پذیری و تاب آوری دانش آموزان را افزایش دهد. بنابراین واقعیت درمانی گروهی به افراد کمک می کند تا با مشکلات قبلی خود آگاه شده وبه بررسی رفتار خود بپردازندف نیازهای پنهان در پس رفتار خود را پیدا کنند و بتوانند دو نیاز اساسی و ذاتی خود یعنی نیاز به دوست داشتن و دوست داشته شدن ونیاز به احساس ارزشمندی را ارضا کنند، نیاز به احساس دوست داشتن ودوست داشته شدن شامل تمام اشکال محبت، از دوستی تا عشق والدینی است. هر کسی نیازمند آن است که محبت را در طول زندگی احساس کند. دانش آموزان حاضر در پژوهش در کنار درمانگر، احساس دریافت محبت کرده اند که این عوامل همراه با سایر عوامل شفابخش گروه همچون ایجاد امید، عمومیت، انتقال اطلاعات، نوع دوستی، تخلیه روانی، همبستگی گروهی، رفتار تقلیدی، یادگیری همنشینانه و رشد مهارت های اجتماعی باعث بهبود مسئولیت پذیری شده است.

کلیدواژه ها:

مسئولیت پذیری ، تاب آوری ، واقعیت درمانی