اثربخشی درمان به شیوه خودمتمایزسازی بر صمیمیت زناشویی و سازگاری زوجین

مقدمه و هدف: وجود صمیمیت و سازگاری بین زوجین سبب پایداری دوام خانواده و سلامت زوجین و فرزندان می شود. بر همین اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان به شیوه خودمتمایزسازی بر صمیمیت زناشویی و سازگاری زوجینانجام گرفت.مواد و روش ها: این مطالعه از نظر هدف کاربردی و از نظر روش گردآوری اطلاعات از نوع نیمه تجربی، با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه گواه و دوره پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه­ زوجینی تشکیل دادند که به مرکز مشاوره­ خانواده سالم در شهر قم در سال ۱۳۹۶ مراجعه نموده بودند. از بین زوجینی که تمایل به شرکت در پژوهش داشتند ۱۶ زوج (۸ زوج و ۸ زوج) به صورت دردسترس انتخاب و به شکل تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه ۸ زوج) جایگزین شدند. گروه آزمایش تحت ۱۰ جلسه درمان خودمتمایزسازی طی دو و نیم ماه قرار گرفتند، در حالی که گروه گواه مداخله حاضر را دریافت نکردند. پرسشنامه های مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه صمیمیت زناشویی (باگاروزی، ۲۰۰۱) و پرسشنامه سازگاری زناشویی ( اسپینر، ۱۹۷۶) بود. داده های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که درمان به شیوه خودمتمایزسازی بر صمیمیت زناشویی و سازگاری زوجینتاثیر معنادار دارد (p<۰/۰۰۱). بدین صورت که این درمان توانسته منجر به بهبود صمیمیت زناشویی (اندازه اثر ۶۶ درصد) و سازگاری (اندازه اثر ۵۵ درصد) زوجینشود.نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر بیانگر آن بودند که درمان به شیوه خودمتمایزسازی با بهره گیری از فنونی همانند همجوشی، آگاه کردن زوجین از مثلث­سازی­ها، توضیح فرافکنی خانوادگی و مفهوم بریدگی عاطفی می تواند به عنوان یک روش کارآمد جهت بهبود صمیمیت زناشویی و سازگاری زوجینمورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

درمان به شیوه خودمتمایزسازی ، صمیمیت زناشویی ، سازگاری زوجین