بررسی تاثیر هویت کالبدی فضای شهری در مسکن سنتی و مسکن امروزی

مسکن نیاز اساسی انسان است. این نیاز به علت تمایزهایی که با دیگر نیازهای انسان دارد، جایگاهی خاص در اقتصاد، سیاست،فرهنگ جامعه دارد، چرا که تغییر در هر بخش می تواند بر این بخش آثار زیادی داشته باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی ابعاد وویژگی های مسکن در گذشته در جهت ارتقای ویژگی های کیفی و هویت بخش در مسکن امروزی است. خانه نزدیکترین فضایمرتبط با انسان است و انسان اولین تجربه رابطه خود با دیگران را در آن می آزماید و در واقع پیش زمینه ای برای ورود به اجتماعبزرگتر است. معماری خانه ها ویژگی های آنها در قدیم بر اساس نیازهای ساکنان بوده است اما در دوران معاصر توجه کمتری به ایننیازها شده است. با توجه به این که مسکن پناهگاه انسانی و زاییده مهمترین احتیاجات انسانی است؛ لذا به دلیل کاهش کیفیتتجانس فرهنگی سکونت در دوران معاصر در ایران، بررسی ابعاد مختلف مسکن ضروری به نظر می رسد. روش تحقیق حاصل از نوعتوصیفی- تحلیلی در تبین فضاهای معماری و مقایسه ویژگی های مسکن سنتی در مقابل مسکن های امروزی است. شیوه ی گردآوری اطلاعات، کتابخانه ای به صورت جستجو در کتب معماری، شهرسازی و نشریات مربوط به آنها، به همراه بررسی و تجزیهتحلیل می باشد. نتایج پژوهش حاکی از این است که معیارهای طراحی به دلیل تغییراتی که در الگو های سکونتی در دوران معاصرو با توجه به ویژگی های بررسی شده به وجود آمده بسیار متفاوت با مسکن سنتی است و این تغییرات باعث تحولاتی در فرهنگدر جامعه امروزی ایران شده است.