زبان، کدام رسانه؟ (نسبت میان زبان و هنر و شعر نزد هایدگر)

دیدگاه مابعدالطبیعی «زبان» را کنش اندیشه انسانی در مقام ظهور تلقی میکند و آن را رسانه ارتباطی و واسطه «بیانی» میپندارد. آن گاه که ذوق و احساس و تخیل آدمی درهم آمیزد و در بیان زیبایی را تجلی بخشد، زبان از رسانه ارتباطی «عام» به رسانه ارتباطی «خاص» تحویل یافته و «هنر» نام گذاری میشود. هنر گاه در ترکیبی از بازی حرف و کلمه، گاه در قابنگاری از خط و نقش و رنگ، و گاه در پیکربندی سنگ و آهن و چوب، و گاه در امواجی از لحن و آواز و آهنگ بازنمایی شده و شعر، نمایش، نقاشی، پیکرتراشی، و موسیقی خوانده میشود. بنابراین شعر را باید صورت نوعی هنر و هنر را صورت نوعی زبان شناخت و نسبت عموم و خصوص مطلق را میان آنان برقرار ساخت. هایدگر (M. Heidegger) اما با طرح پرسش بنیادین از ذات هستی، حقیقت، انسان، زبان، هنر، و شعر به ویرانسازی و بازخوانی تاریخ غرب مابعدالطبیعی پرداخته و ورطه باژگونگی بنیادها و نسبتها را از طلیعه اندماج نخستین غفلت از حقیقت هستی و فقدان هستیشناسی در صورتبندی چیستی و هستی تا موضوعیت و موردیت نفسانی و حلول طبیعت انسانی در امر واقعی و تمامیت تسلیم وجود به موجود در قالب نیستانگاری، لایه برداری میکند و به نسبت تازهای میان هستی، حقیقت، انسان، زبان، هنر، و شعر دست پیدا میکند.

کلیدواژه ها:

هستی ، هستنده ، حقیقت ، انسان ، دازاین ، ویرانسازی ، رسخ ، فسخ ، زبان ، هنر ، شعر ، پی افکندن ، دهش ، بنیادگذاردن ، آغازکردن