ارائه مدلی راهبردی برای یادگیری سازمانی با استفاده از ابزار آینده پژوهی به منظور خلق چشم اندازهای مشترک(مطالعه موردی شهرداری تهران)

سرعت و دگرگونی ها در پدیده های علمی، اجتماعی و فرهنگی به گونه ای است که سازمان ها را با مشکل جدید روبه رو کرده است. مدیران سازمان ها، در گذشته با برنامه ریزی سنتی و برنامه ریزی راهبردی، می کوشیدند دگرگونی ها را به نفع سازمان مهار کنند؛ اما اکنون محیط پرتلاطم و نامطمئن، ناکامی برنامه ها را رقم می زند. یکی از دانش های جدید، و مفید برای هدایت سازمان ها، «آینده پژوهی» است. آینده پژوهی رشته ای است مستقل که به شکلی روش مند به مطالعه آینده می پردازد.این رشته تصاویری از آینده در اختیار ما قرار می دهد تا در زمان حال،بر اساس این تصاویر بتوانیم به شکل کارآمدتری تصمیم گیری نماییم.این تصاویر در سه مقوله طبقه بندی می شوند:آینده های ممکن،آینده های محتمل و آینده مطلوب.در این راستا،«وندل بل» یکی از مهترین متفکران این حوزه ، پژوهی آینده پژوهی را به این شکل تعریف می کند: « رشته ای مستقل بشمار می رود که هدفش مطالعه منظم آینده است.آینده پژوهان به دنبال کشف،ابداع،ارائه،آزمون و ارزیابی آینده های ممکن،محتمل و بهترند.آنان انتخاب های مختلفی راجع به آینده فراروی انسان ها قرار می دهند و در انتخاب و پی ریزی مطلوب ترین آینده به آنان کمک می کنند».در این راستا بر اساس سه آزمون پیرسون، کندال و اسپیرمن، متغیرهای توانمندسازها، محیط، استراتژی ها و سیاست ها و فناوری اطلاعات متغیر های رابطه دار با یادگیری سازمانی هستند.

کلیدواژه ها:

آینده پژوهی ، آینده نگری ، آینده محتمل ، آینده ممکن