اثر مجزا و تعاملی شیوه های فرزند پروری والدین و پلی موفیسم ژن ACE (I/D) و ACTN۳(R۵۵۷X) بر رشد مهارت های حرکتی بنیادی کودکان

مقدمه: هدف این مطالعه بررسی اثر مجزا و تعاملی شیوه های فرزند پروری والدین و ژنوتیپ ACE و ACTN۳، بر رشد مهارت های حرکتی بنیادی کودکان بود. روش­: این پژوهش از نوع توصیفی- پس رویدادی است. جامعه آماری، شامل کودکان پسر ۴ الی ۶ ساله از شهر خرم آباد بودکه تعداد ۵۰ نفر به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات، شامل استفاده از PCR جهت تعیین ژنوتیپ و آزمون مهارت های حرکتی درشت اولریخ- ویرایش دوم بود. داده های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل واریانس دوطرفه، مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: کودکان برخوردار از شیوه فرزندپروری مقتدرانه نسبت به کودکان برخوردار از شیوه آسان گیرانه و مستبدانه از مهارت های حرکتی جابجایی و کنترل شیء بهتری برخوردارند. کودکان حامل آلل D ACE، نسبت به کودکان حامل ژنوتیپ II و کودکان برخوردار از آلل R ACTN۳، نسبت به کودکان حامل ژنوتیپ XX، از مهارت های حرکتی جابجایی، بهتری برخورداربودند. کودکان برخوردار از تعامل شیوه مقتدرانه+ژنوتیپ DD و شیوه مقتدرانه+ ژنوتیپ RR، نسبت به سایر تعاملات؛ از سطح رشدی بالاتری در اجرای مهارت های حرکتی برخورداربودند.  نتیجه گیری: آموزش شیوه های مناسب فرزندپروری (مانند شیوه مقتدرانه)، به همراه مدنظر قراردادن متغیرهای ژنتیکی به همه والدین و مربیان توصیه می شود تا با آگاهی از شیوه های مطلوب فرزندپروری و اثرات متغیر های ژنتیکی، بتوانند زمینه ارتقاء رشد مطلوب مهارت های حرکتی کودکان را فراهم نمایند.

کلیدواژه ها:

Parenting ، gene ، Motor skills ، Child ، فرزند پروری ، ژن ، مهارت های حرکتی ، کودک